Dat was even wennen; van het rustige Mongoolse landschap naar de drukte van Peking of zoals de stad hier heet Beijing. We kennen deze stad natuurlijk allemaal van de Olympische Spelen van vorig jaar.

De dag dat we aankwamen waren we best moe van de treinreis en wilde een taxi nemen, maar we hadden nog geen Chinees geld op zak. Op zoek naar een ATM en dat terwijl alle Chinese tekens op je af komen. Er is werkelijk geen touw aan vast te knopen. You know an ATM? Mooi, dat begrijpen ze dus ook niet. Wat ze wel begrijpen is dat we toeristen zijn en dat ze geld kunnen verdienen aan ons. ‘You want Taxi’. Ja dat willen we wel, alleen hebben we geen geld! Na ongeveer 45 minuten is het gelukt om geld te pinnen en konden we een taxi (on the meter, please) naar ons van tevoren geboekte hostel nemen. We hebben de rest van de dag niet zoveel meer gedaan.

De volgende dag zijn we op tijd naar de Verboden Stad gegaan. Dat is een paleizen complex dat midden in de stad ligt en zoals de naam al doet vermoeden een stad op zich. Het complex heeft een oppervlakte van ongeveer 70 hectare en was tot 1925 niet voor het publiek open. Voor Chinezen zelf is een bezoek aan de Verboden Stad een vakantie op zich. Wij werden om de 10 minuten wel aangesproken door een Chinees of ze met ons op de foto mochten. Je zou toch zeggen dat ze inmiddels wel gewend zijn aan toeristen, maar blijkbaar niet. Kinderen werden naar voren geduwd om maar een foto met ons te kunnen maken.

De elektronische gids vertelde ons (in het Nederlands!) welk gebouw waarvoor gebruikt werd. Na een halve dag was het best lastig om alle namen van de Ming en Qing Dynastie te onthouden. Daarnaast was het zo druk met (voornamelijk) Chinese toeristen dat het tijd was om de stad te verlaten. We zijn naar het tegenover gelegen JingShan park gelopen, waar we op het gelijknamige gebouw een prachtig uitzicht hadden over de Verboden Stad. Toen pas konden we goed zien hoe groot het totale complex eigenlijk is. Nou ja, prachtig uitzicht....de smog in deze stad is echt ongelofelijk. Het stadsbestuur heeft rond de organisatie van de Olympische Spelen vorig jaar erg hun best gedaan om de smog tijdelijk te verminderen, maar daar is nu weinig van te merken. De lucht is hier nooit blauw, maar altijd grijs. Toen we naar beneden liepen werden we aangesproken of Nandy niet als Chinese keizerin op de foto wilde. Ach, we zijn er nu toch.....de Chinese dames namen hun taak erg serieus en er kwam zelfs een paraplu voor het juiste licht aan te pas. We zullen jullie de foto die de dames hebben gemaakt besparen. Iets wat overbelicht J

Alle verhalen die we hadden gehoord over Chinezen zijn waar. Ze spugen overal waar ze kunnen (en schrapen daarvoor nog eens extra hun keel), ze hoesten en houden geen hand voor de mond, ze boeren openlijk en echt beschaafd eten doen ze ook niet. Verder is het overal druk, druk en nog eens druk. De bussen zitten vol, de fietspaden zijn vol, ze staan overal voor in de rij en het maakt niet uit hoe laat je op straat loopt het is altijd druk. Wij begrijpen na een paar dagen wel waarom er een geboortebeperking is in dit land. Het is echt VOL!

Voor de volgende dag hadden we een tour geboekt naar de Chinese muur. Die wilde we natuurlijk erg graag zien. De Chinese muur is één van de nieuwe 7 wereldwonderen! Wij hebben gekozen voor een minder toeristisch gedeelte van de muur namelijk het gedeelte van Jinshanling (dat is vanaf Beijing nog 3 uur rijden). Vanaf hier konden we een wandeling van 10 kilometer over de muur maken naar het verder geleden Simatai. De muur is op dit gedeelte nog niet gerenoveerd en dat was te merken. Steile stukken waar je echt moest oppassen dat je niet viel en geen leuningen zoals die op sommige toeristische stukken wel gemaakt zijn. De eerste twee kilometer dachten we wel waar zijn we aan begonnen, maar het uitzicht en het feit dat we de muur kunnen zien zonder dat we omver gelopen worden door toeristen was te gek! We waren op een gegeven moment de enige op de muur, de resterende 7 anderen van ons groepje waren al een kilometer vooruit gelopen. Aan het einde van de 10 kilometer heb je de keuze tussen nog 20 minuten naar beneden lopen (en onze voeten deden al zo zeer) of via een tokkelbaan over een meer naar beneden en dan met een bootje verder. Ray ging voor de tokkelbaan, maar Nandy durfde eigenlijk niet. Toen Ray halverwege schreeuwde dat het ‘helemaal te gek’ was is Nandy ook maar gegaan. (alles beter dan nog 20 minuten lopen). Het was een super te gekke dag!! Eenmaal terug in het hostel zijn we vrij vroeg gaan slapen, hakt er toch wel in die 10 km lopen.

Toen we wakker werden was het even spannend of we nog konden lopen, maar we hadden niet veel last van spierpijn. Net als Lenin heeft Mao Zedong ook een mausoleum en dat is niet te missen als je op het plein van de Hemelse Vrede staat. Rijen dik staan de Chinezen daar te wachten tot ze Mao mogen zien. Wij waren er vroeg bij, om 8 uur ’s morgens stonden we in de rij tussen duwende Chinezen. Wij werden alleen na 45 minuten uit de rij gehaald omdat we slippers aanhadden en geen dichte schoenen. Om het zacht uit te drukken was Ray ‘not amused’ en dus zijn we (na het zeggen van de nodige scheldwoorden) vertrokken zonder Mao te zien. Ach we hadden al onze twijfels na het zien van Lenin dus echt erg vonden we het niet! We hebben de bus genomen naar het zomerpaleis. Daar waar de Verboden Stad als winterpaleis diende hadden de keizers van die tijd ook een buitenverblijf; het zomerpaleis. Dat is een groot complex met nog meer tempels en een groot meer ervoor. We hebben daar wat rondgelopen, paleizen en tempels bezocht en voor een uur een elektrisch bootje gehuurd. Erg leuk! ‘s Avonds zijn we naar een Chinese acrobaten show gegaan, niet te geloven wat ze allemaal kunnen. Bordjes hooghouden, zichzelf helemaal opvouwen en de meest acrobatische kunsten.

De Chinezen zijn nog steeds erg trots op het feit dat de Olympische Spelen hier vorig jaar gehouden zijn. Overal kan je dus souvenirs kopen met het logo van Beijing 2008 erop. Een speciale metrolijn is aangelegd en de Chinezen zelf zien een bezoek aan het ‘Bird’s Nest’ (het Olympisch stadion) als een ‘must’ als je Beijing bezoekt. Dus wij konden niet achterblijven. We hebben de nieuwe metrolijn uitgeprobeerd, maar helaas toen we eenmaal aankwamen bij het Olympische dorp waren we te laat en zagen we niets anders dan een Olympisch stadion in het donker! Maar we zijn er wel geweest!!

De laatste dag hebben we een fiets gehuurd om door de stad te fietsen, na al dat lopen was dat een verademing. Maar niets relaxed fietsen, je moet iedere seconde op blijven letten want Chinezen rijden je overal en aan alle kanten voorbij. We zijn eerst naar de Temple of Heaven gefietst, we hebben daar wat rondgelopen en zoals in alle parken in Beijing waren ook hier veel mensen aan het sporten. Ray werd gevraagd of hij even mee wilde doen met een soort van tennis (maar dan anders). Na het park en de tempel zijn we naar een hippe buurt gefietst waar ze de meest toffe winkels en koffiebarretjes hadden. Aan het einde van de dag zijn we terug gegaan naar het hostel.

In de avond was het tijd om Beijing te verlaten. We zijn met de nachttrein richting Xi’an gegaan. Op het station wisten we weer even niet wat we meemaakte. Duizenden Chinezen die de trein namen en we hebben in totaal 2 toeristen gezien. De treinreis zelf was prima en na een goede nacht zijn we inmiddels in Xi’an. Het regent hier zo hard dat het zelfs niet mogelijk is 5 minuten een wandeling te maken. We gaan morgen het Terracotta legen bekijken en daarna snel deze stad verlaten. Tot die tijd wachten tot de regen stopt.