Om 7 uur worden we verwacht in de haven van Gili Trawangan. Daar zal de boot vertrekken naar Lombok. We ontmoeten twee andere Nederlanders en de twee Brazilianen die de trekking naar de Rinjani vulkaan ook geboekt hebben. We hebben er allemaal veel zin in!Vanaf de haven op Lombok worden we in iets meer dan een uur naar het startpunt van de trekking gebracht. Hier laten we onze grote tassen achter en nemen we alleen het noodzakelijke mee naar boven. We moeten het tenslotte allemaal zelf tillen! Na een paar pannenkoeken en een sterke kop koffie gaan we de auto in en worden we samen met de gids afgezet bij het beginpunt van de trekking. De gids is (zacht uitgedrukt) niet de vriendelijkste en al snel blijkt waarom. Het is Ramadan op Lombok en deze jongen heeft als beroep een berg op en neer klimmen zonder daarbij te mogen drinken en te mogen eten. Tsja, daar zal ons humeur ook niet van opknappen! De gids heeft ons uitgelegd waar we de eerste stop zullen hebben en hoe lang het lopen is naar de diverse stops. Na de uitleg beginnen we met lopen. Na ongeveer een uur zijn we doorweekt van het zweet en begint de wandeling al wat lastiger te worden dan we gedacht hadden. We lopen rustig verder en komen uiteindelijk op de eerste tussenstop waar we een lunch krijgen. Onze kleding kunnen we echt uitwringen!

Na de lunch beginnen we aan het tweede gedeelte van de trekking en naarmate we meer lopen worden de stappen steeds hoger en moeilijker. Tegen de tijd dat we bij het derde en laatste rustpunt zijn is het humeur van de gids gedaald tot een dieptepunt. Hij is echt uitgeput en hij is niet de enige! We zijn allemaal moe, maar hebben op dit punt nog maar 1 doel en dat is de kraterrand halen. We lopen dus na een (veel te korte) pauze door naar de kraterrand waar we net voordat de avond valt aankomen. We zijn helemaal kapot! We hebben in meer dan 7 uur 10 kilometer gelopen en zijn meer dan 2000 meter gestegen. De tentjes worden opgezet door de dragers en wij genieten van het verdiende uitzicht. Het was heel zwaar, maar het uitzicht is adembenemend! We eten buiten met een slaapzak om ons heen geslagen. Er staat een hele harde en vooral koude wind en we bevinden ons boven de wolken. Na het eten lopen we in het donker een stukje terug naar de kraterrand om de fel oranje lava uit de vulkaan te zien spatten en gaan dan voldaan terug naar de tenten. De hele nacht blijft het hard waaien en we doen dan ook bijna geen oog dicht. Bij iedere windvlaag klapt het tentje dubbel met als gevolg dat we die op ons hoofd krijgen. We staan om 5 uur al naast onze tent en lopen met de slaapzak nog om ons heengeslagen naar de kraterrand. Daar genieten we van de opkomende zon en het zicht op de sputterende vulkaan. Het is prachtig en vooral bijzonder om te zien....

Eenmaal terug bij de tenten kunnen we helaas geen ontbijt hebben omdat de wind het onmogelijk maakt iets te koken of te bakken. Een kopje koffie en een aantal koekjes kunnen er nog vanaf, maar met een lege maag en weinig slaap beginnen we dus aan de loodzware afdaling. Het eerste gedeelte bestaat voornamelijk uit zand en losliggende stenen en meerdere malen glijden we uit. We houden ons staande en na ongeveer anderhalf uur komen we op het eerste rustpunt aan. Helemaal kapot en we moeten nog zo lang. We proberen zo goed als het kan door te lopen maar vooral bij Nandy gaat het bijna niet meer. Haar benen zijn een totaal eigen leven gaan leiden en doen niet meer wat ze wil. Ze gaan alle kanten op en ze zakt voortdurend door haar knieën en enkels. Na 7,5 uur omhoog klimmen en een 6 uur durende afdaling zijn we eindelijk bij het eindpunt. We kunnen het bijna niet geloven!

We laten ons na de trekking samen met Mandy en Alex afzetten in het badplaatsje Senggigi. Daar gaan Alex en Ray nog een aantal accommodaties af, maar we zijn zo moe dat we allemaal besluiten iets meer geld te besteden en in een luxe resort te slapen. Volgens de chauffeur slaapt de president ook in het Santosa Resort. Klinkt dus goed....we krijgen een welkomstdrankje en een verfrissende handdoek die we na 1x onze handen erover te hebben gehaald helemaal zwart teruggeven. We hebben een heerlijk douche en lopen daarna een rondje. ’s Avonds eten we samen met Alex en Mandy in het hippe en luxe restaurant Square waar de eerste vormen van spierpijn al duidelijk beginnen te worden. We slapen vroeg en de volgende ochtend hebben we een uitgebreid ontbijtbuffet. We zeggen gedag tegen Mandy en Alex die terug naar Bali vliegen en daarna brengen we de vuile was weg. Het badplaatsje Senggigi doet een beetje treurig aan. Veel winkels en touroperators zijn dicht en degene die open zijn hebben niets te doen. Ooit was dit waarschijnlijk een geweldige bestemming, maar daar is weinig van over. Wij genieten voornamelijk van onze welverdiende rust die het resort met zich meebrengt en liggen de rest van de dag bij het zwembad. We kijken naar de ondergaande zon en eten wat bij het restaurant op de hoek. De dagen erna zien er niet veel anders uit. We slapen uit, hebben een heerlijk ontbijt, liggen te lezen bij het zwembad en eten ’s avonds lekker in een van de plaatselijke restaurantjes. En het allerbelangrijkste...we herstellen van onze spierpijn!

Op 12 september nemen we het vliegtuig naar Java. We wilde eerst via Bali naar Java, maar aangezien de vluchten heel goedkoop zijn besluiten we het onszelf niet te moeilijk te maken en het vliegtuig te nemen. We komen aan het einde van de middag aan op Java en regelen op het vliegveld een auto met chauffeur die ons naar het dorpje Cemoro Lewang zal brengen. Dat is de uitvalbasis voor het bezichtigen en bezoeken van de vulkaan de Bromo. We zitten 5 uur in de auto en vooral Ray zit niet op zijn gemak. De chauffeur rijdt nogal roekeloos en scheurt over het asfalt. Hij brengt ons (het is inmiddels al 22 uur) naar een hostel waar we werkelijk een van de slechtste kamers hebben van onze hele reis en maken een reservering voor een Jeep de volgende ochtend.We worden na een paar uur alweer gewekt (om 3 uur ’s nachts) en trekken snel alle warme kleding aan die we hebben. Twee shirts over elkaar, sjaal, handschoenen, twee broeken over elkaar en onze jas, want wat is het hier koud! We springen in de Jeep die ons in een uurtje (in het donker) naar een uitkijkpunt brengt waar we samen met nog 300 toeristen gaan kijken naar de zonsopgang op de Bromo. Het is prachtig, maar zeker wel iets anders dan een handvol toeristen bij het bekijken van de Rinjani vulkaan. Na de zonsopgang brengt onze chauffeur ons naar de voet van de Bromo waar we na een wandeling van een half uur en een trap naar boven op de kraterrand staan van de Bromo. Het stinkt er ernorm (rotte eieren beschrijft de geur het beste) maar het is te gek om daar te staan. We maken wat foto’s en gaan terug naar de Jeep. Eenmaal in ons hostel hebben we een ontbijt en stappen we in de auto van dezelfde chauffeur die ons in 10 uur naar de Borobudur zal rijden. Als we dachten dat de eerste rit met deze man een dodenrit was dan hadden we ons niet kunnen voorbereiden op deze rit. Hij scheurde weer overal langs en aan het einde van de avond komen we dan aan bij de Borobudur.

De chauffeur zet ons af bij een resort dat op het terrein van de Borodudur is en we maken een geweldige deal. Een goede prijs inclusief toegang tot de Borobudur. We eten wat in het restaurant en luisteren naar de vals zingende band. We gaan lekker vroeg slapen en staan vroeg op. Niet zo vroeg om de zonsopgang te zien, want die hebben we nu wel genoeg gezien. We kunnen zo van onze hotelkamer naar de tempel lopen. De Borobudur is een groot Boeddhistisch tempelcomplex dat op het islamitische eiland Java een beetje buiten de boot valt. We lopen rond, beklimmen de tempel en bezoeken daarna het museum. We genieten van onze lunch met uitzicht op het tempelcomplex.We nemen een taxi naar het vliegveldje van Yogjakarta en lopen langs de verschillende balie’s met de vraag of ze nog een ticket hebben naar Bali. Dat hebben ze en we betalen €27 per persoon. Op het vliegveld nemen we nog een kopje koffie op een terrasje dat wegens de Ramadan helemaal is afgeschermd! We voelen ons bijna schuldig dat we wat te drinken nemen. Even na 6 uur, toen de zon onder was, werden alle schermen weggehaald en mochten we allemaal weer eten.

Eenmaal aangekomen op Bali nemen we een taxi naar Ubud en ons van tevoren gereserveerde Honeymoon Guesthouse (nee, niet wat jullie denken). We hebben eindelijk weer eens internet en de eerste dag besteden we dan ook aan regeldingen. Bankzaken, tickets, hotel voor Singapore enzovoort. We boeken een fietstrip voor de volgende dag en Nandy laat haar teennagels lakken voor €2. Midden in de pedicurebehandeling valt de stroom uit en dus gaat Nan met een gelakte voet en een ongelakte voet de deur uit. Morgen maar weer! We eten wat met een kaarsje om de menukaart te bekijken en genieten van de (noodgedwongen) akoestische live muziek.De volgende dag hebben we een privé-tour op de fiets door de rijstvelden van Bali. We beginnen met een ritje in de auto en naarmate we meer naar het midden gaan van het eiland hoe slechter het weer wordt. De eerste stop is op een koffie plantage waar alle specerijen en vruchten van Bali te zien zijn. Grote dragonfruits, jackfruits, mangosteen en uiteraard koffie. We rijden naar de plek waar we ontbijt hebben en hebben een prachtig uitzicht over een meer en een vulkaan.

We waren al eerder in Sanur geweest en dat was prima en dus besluiten we de laatste paar dagen van onze vakantie op Bali te verblijven in Sanur. We huren een busje vanuit Ubud en die rijdt ons in een half uurtje naar Sanur. Daar rijden we diverse guesthouses en hotels langs en uiteindelijk vinden we een goede kamer met een zwembadje. Helemaal goed! We zitten op de hoek van het restaurantje waar we eerder deze reis al met Bobby gegeten hadden en daar eten we dan ook die avond weer. De laatste dagen doen we niet veel. We laten al onze kleding nog eens wassen, doen wat inkopen en sturen een pakket naar huis met boeken en souvenirs. (Het 4^e pakket van deze reis al!). De laatste dag worden we rond 7 uur abrupt uit onze slaap gehaald door het feit dat het gebouw hevig aan het schudden is. We hebben niet veel tijd nodig om ons te realiseren dat het een aardbeving is. We rennen (in ons verwassen ondergoed J) naar buiten en na iets meer dan een minuut is het trillen en schudden voorbij. Later vernemen we dat het epicentrum in Nusa Dua op Bali lag en dat de beving een kracht had van 6,3 op de schaal van Richter. Gelukkig geen doden bij deze beving, alleen een aantal gewonden en een hoop ingestorte gebouwen.

Op 20 september vliegen we van DenPasar naar Singapore. Daar nemen we een busje naar ons hostel (Hangout @ Mount Emily, erg leuk) en doen de rest van de dag niet zoveel. We lopen naar een winkelcentrum (daar hebben ze er genoeg van in Singapore) en lunchen lekker met sushi! Singapore staat in het teken van de Formule 1 die een paar dagen later zal plaatsvinden en we vergapen ons aan de Formule 1 auto’s die in een winkelcentrum staan. De tweede dag hebben we veel plannen, maar we zijn moe en hebben niet echt leuke dingen ontdekt die we kunnen doen. Nandy is al eens in Singapore geweest en die combinatie doet ons beslissen om de rest van de dag eens lekker uit te rusten. We updaten de site en lezen een boek. ’s Avonds hebben we geen zin om weer een restaurant te zoeken en dus doen we makkelijk om bij de McDonalds op de hoek te eten. De dag erna (op 22 september) nemen we om 5 uur ’s nachts de shuttle bus naar het vliegveld waar we onze 4^e vlucht van het wereldticket hebben. Van Singapore naar het eerste westerse land van onze reis; Perth, Australie!