Na Afrika, Europa, Zuid-Amerika, Noord-Amerika, Azië en Oceanie maken we ons op voor ons 7^e en laatste continent; Antarctica! We kunnen het nauwelijks geloven, maar we gaan echt!

Op zondag 10 januari doen we nog wat laatste aankopen in Ushuaia en dan lopen we naar de haven. Hier ligt onze boot en onderkomen voor de komende 13 dagen. We worden met een bus naar de boot gebracht en gaan dan aan boord. Het begint al goed, we hebben een prachtige hut met meer ruimte dan we gedacht hadden en we kunnen na een korte tijd aanschuiven aan een super luxe diner. We maken kennis met Vera en Nico uit Nederland (Limburg) en dat klikt gelijk goed. We varen eerst door het Beagle kanaal om vervolgens via Cape Horn naar de beruchte ‘Drake Passage’ te varen.

De ‘Drake Passage’ is een stuk zee waar de Grote oceaan en de Atlantischeoceaan samenkomen. Door dit samenkomen van deze twee oceanen is dit een van de ruigste zeeën om te bevaren. We bereiden ons dus voor op het ergste. Als we eenmaal op bed liggen worden de golven al wel wat groter, maar tegen de volgende ochtend zijn de golven enorm. We komen er aardig doorheen, al blijft Nandy wel twee dagen op bed liggen (maar goed zwanger en geen zeeziektepillen kunnen nemen is ook geen ideale combinatie!). Op bed is de enige plek op het hele schip waar je de minste kans loopt om misselijk te worden. Er gaan twee hele dagen voorbij en dan komt het magische moment dat de eerste ijsberg in zicht is. Een ongelofelijk mooi gezicht!

We komen tegen de avond aan waar Kapitein Alexey de boot voor anker legt in een rustiger stukje zee. We gaan slapen en als we wakker worden is het tijd voor onze eerste landing en rit met de Zodiacs. De zodiak zijn de rubber boten waarmee we in groepjes van 8 a 10 mensen van de boot naar het land worden gebracht. We pakken ons goed in met de gekregen jassen en laarzen van Quark Expeditions en dan staan we klaar voor onze eerste landing, We gaan naar Aitcho Island! Dit is een van de weinige plekken in het Antarctic gebied waar we de zee olifanten kunnen bekijken. Als we aan land komen zien we direct de pinguïns rondlopen en maken we een prachtige wandeling naar een kiezel strandje waar de zee olifanten liggen. Na ongeveer 3 uur gaan we terug naar de boot en zitten we vol adrenaline. Wat geweldig!! Onze eerste ‘landing’ is een feit!

De volgende landing is gelijk dezelfde dag; we zetten koers naar Deception Island. We hebben behoorlijke wind vandaag en we varen langzamer dan normaal zodat Kapitein Alexey meer tijd heeft om de situatie te bekijken. Deception Island is een vulkanische eiland in de vorm van een hoefijzer. We kunnen dus door de smalle opening in het eiland varen, maar dan moet de wind wel gaan liggen. Na lang wachten is het dan zover, we varen het eiland binnen; klaar voor de tweede landing! We pakken ons weer goed in en springen in de Zodiac die ons naar land brengt. We landen op ‘Whaler’s Bay’ waar we weer omringt worden door Gentoo Pinguïns.

Na twee landingen op de Shetland eilanden is het de volgende dag tijd voor de eerste stappen op het vaste land van ons 7^e continent. We varen naar Neko Harbour waar we voor anker gaan op een prachtig stukje Antarctica. We vergapen ons weer aan de Gentoo pinguïns, we kunnen uren naar deze leuke beesten kijken. Vanaf een heuvel hebben we een prachtig uitzicht over de baai en de achterliggende gletsjer. De gletsjers die we tot nu toe tijdens onze reis gezien hebben vallen in het niet bij de natuur die we hier te zien krijgen.

Kaptein Alexey en de expeditie crew zijn allemaal in een goede spirit en we gaan ons klaarmaken voor het kruizen van de poolcirkel. Zelfs sommige leden van de crew hebben de poolcirkel nog nooit gekruist en dus heerst er een euforische stemming. Als de cirkel in zicht komt (niet dat je dat kan zien) worden we allemaal naar het dek geroepen en heeft de crew een soort ceremonie voor ons klaar. We vragen symbolische toestemming aan Neptunes om de cirkel te kruizen en moeten allemaal een (dode) vis kussen. Pas dan mogen we de poolcirkel over. We slagen allemaal en dan is de magische grens van 66.33 ZB graden bereikt. We stoppen hier niet, maar varen een heel stuk verder naar onze volgende bestemming; Marguerite Bay. Hier maken we een avondcruise en het is wederom niet te beschrijven wat we zien. Walvissen die (op een afstand) onze boot komen opzoeken, zeehonden en natuurlijk heel veel ijs!

De volgende dag is het weer helemaal omgeslagen. Er is een sneeuwstorm en het waait behoorlijk, maar Brandon en zijn crew willen toch aan land gaan. We pakken ons dus extra goed in en zitten als een mummie ingepakt in de zodiac. Eenmaal op Stonehouse Bay blijft het sneeuwen en ligt er een dik pak sneeuw. Leuk voor een ouderwets sneeuwballen gevecht! Na een uurtje in de sneeuw gaan we terug naar de boot, waar een lekkere warme lunch op ons staat te wachten. Het eten is niet te geloven op de boot. Drie keer per dag krijgen we een 5 gangen menu en de kwaliteit is echt heel goed. We nemen het er dus van! Die middag maken we een landing op Detaille Island en ook hier worden we omringd door de grappige pinguïns.

Maandag 18 januari begint veel te vroeg! We horen de stem van Brandon al om 6 uur door de speakers en dat valt niet mee! Maar goed, we klagen niet want we kleden ons aan voor een zodiac cruise bij de Fish Islands. We hebben al Chinstrap en Gentoo pinguïns gezien, maar hier gaan we een ander soort zien; de Adelie Pinguïn. We hoppen van eilandje naar eilandje en zien duizenden Adelie pinguïns. Aan het einde van de cruise horen we dat een andere boot twee walvissen heeft gezien. We varen erop af en zien twee Minke walvissen vlak voor onze boot uit het water komen. Een te gek gezicht! Die middag bezoeken we de Argentine eilanden. We beginnen weer met een ritje in de rubberboot, maar we zien weinig (dat klinkt heel verwend natuurlijk!). Na het boottochtje bezoeken we de Oekraïense basis Vernadsky. We hebben ooit Floortje Dessing op televisie gezien die hier een bezoek aan bracht en dus is het voor ons erg leuk om hier nu zelf te staan. De Vernadsky basis is in 1996 door de Britten verkocht voor het symbolische bedrag van 1 pond. Het was voor de Britten goedkoper om de basis te verkopen dan deze af te breken. Dit is ook de plek waar ‘het gat in de ozonlaag’ voor het eerst ontdekt is door de wetenschappers die er toen zaten. We komen binnen en krijgen een uitleg over het leven op de basis. Eenmaal boven bevinden we ons in de meest zuidelijk geleden souvenirshop en belangrijker natuurlijk de meest zuidelijk gelegen kroeg ter wereld! Ze hebben zelf gemaakte wodka en we nemen er een paar om warm te worden (Nan neemt water natuurlijk!). We gaan terug naar de boot en daar hebben we onze ‘Antarctic BBQ’ op het bovendek van de boot. De Oekraïners zijn er ook en we merken al snel dat we niet de enige zijn die een paar wodka’s op hebben. We dansen op de Venga Boys (die zijn ook overal!) en al snel roept onze kapitein dat het feest verder gaat in de bar van het schip. Iedereen verplaatst zich snel en het is een echt feest! De Oekraïners hebben in geen 9 maanden een vrouw gezien en dus kijken ze hun ogen uit naar de vrouwelijke aanwezigheid op de boot. Ze spelen nog wat liedjes op de gitaar en rond 1 uur houden wij het voor gezien!

De boot zet koers naar Pleneau Bay. Daar maken we een van de mooiste cruises in de zodaic van de expeditie. We zien als eerste zee olifanten die normaal niet zo zuidelijk aanwezig zijn. Daarnaast zien we voor het eerst een Leopard seal in het echt en dat is echt bijzonder. Hij ligt lekker op een ijsschots en maakt zich niet zo druk als we iets dichterbij komen. De pinguïns springen uit het water en de ijsbergen zijn overal. Na deze schitterende tocht varen we door een mooi gedeelte van Antarctica; Lemaire Channel. Het Lemaire Channel is voor het eerst bevaren in 1898, daar kunnen we ons niets bij voorstellen. Dat er mensen waren in die tijd die onder bizarre omstandigheden Antarctica bezochten en ontdekten! Wij varen op onze luxe boot meer dan 100 jaar later door dit prachtige kanaal. Onze boot vaart verder naar Port Lockroy. Port Lockroy is de ‘drukst’ bezochtste plek op Antarctica. Er is bijna geen schip dat deze bestemming overslaat en dus brengen ook wij een bezoek aan deze leuke basis. Deze basis is 4 maanden per jaar open en vooral om de souvenirshop en het kleine ‘postkantoor’ te beheren. We halen een stempel in ons paspoort, posten wat kaarten en kopen een mooie kaart van Antarctica. Daarna gaan we snel naar buiten waar we heel dichtbij de Gentoo Pinguïns komen. Ze hebben deze tijd van het jaar allemaal kleintjes en dus zitten we uren (in de stank) te kijken! Het blijft zo leuk.

Het is alweer de laatste dag dat we rond Antarctica zullen zijn, want vanavond zullen we al koers zetten richting de Drake Passage. We gaan voor de laatste keer aan land en dat doen we op Cuverville Island. We nemen afscheid van de leuke pinguïns en van de prachtige uitzichten op het oneindige ijs. Als we in de middag naar onze laatste bestemming varen rusten we nog wat uit op bed. We worden door Brandon naar het dek geroepen want er zijn 2 Humpback walvissen heel dichtbij de boot gezien. Kapitein Alexey legt de boot voor anker en we wachten tot we de walvissen zien. Omdat het water zo helder is kunnen we van heel dichtbij zien hoe de walvissen op nog geen meter van de boot lekker zwemmen en een beetje spelen. Het is een moeder met haar kind. Een onbeschrijfelijk gezicht en niet in woorden uit te drukken (en ook waarschijnlijk niet in foto’s) hoe mooi dit was! De moeder walvis heeft er zin in en klapt met haar vin een paar keer op het water. Geweldig! In de middag maken we voor de laatste keer een zodiac cruise. Vanavond zullen we al op de Drake Passage zijn.

We zijn na bijna 11 dagen gewend geraakt aan het leven op de boot en dus kunnen we ons niet voorstellen dat we bijna afscheid moeten nemen van ‘onze’ hut, dat we niet meer wakker gemaakt worden door de stem van Brandon en dat we weer zelf moeten gaan koken. Dat zal allemaal niet meevallen als we over twee dagen weer terug zijn in Ushuaia. We hebben nog twee dagen Drake Passage voor de boeg en eenmaal daar aangekomen merken we direct dat deze ruiger is dan de heenweg (was dat mogelijk?). Iedere keer lijken de golven hoger te worden en we slapen dan ook bijna niet. De dagen erna ligt Nan weer in haar bed, maar ook Ray voelt het nu wel. Hij kan nog wel rondlopen op het schip, maar de golven zijn zeker 7 meter. Tegen het einde van de laatste avond komen we aan in het Beagle kanaal waar we in rustiger water zijn gekomen. We hebben ons laatste avondmaal met Nico en Vera en slapen lekker. De volgende ochtend staan we vroeg op, pakken snel de laatste dingen en nemen dan afscheid van de boot, de crew en de mede reizigers. We kijken terug op een van de hoogtepunten van onze reis. Dit was een onvergetelijke ervaring!