Nederland!

Zondag 21 maart vlogen we dan eindelijk van Londen naar Amsterdam. We moesten behoorlijk lang wachten op onze bagage in Amsterdam en dat maakte de spanning er niet minder om. Zouden er wel mensen staan om ons op te halen? Als we dan onze tassen hebben lopen we langzaam richting de uitgang. Wat is dit gek om na al die tijd weer op Nederlandse bodem te lopen. Als we uit de schuifdeuren lopen weten we niet waar we kijken moeten! Spandoeken, ballonen en veel (heel veel) mensen. Al onze familie en vrienden staan op Schiphol!! Helemaal te gek. Iedere keer als we iemand gedag zeggen zien we vanuit onze ooghoeken iemand anders staan! We drinken nog wat op Schiphol en na een paar uur te hebben gepraat met de meeste mensen gaan we richting Alkmaar.

We konden pas naar ons huis in Utrecht rond 1 april en dus sliepen we tot die tijd bij de ouders van Ray in Alkmaar. Eenmaal daar aangekomen eten we lekkere Hollandse groentesoep en (oh wat hebben we dat gemist) broodjes kroket. Wat kan je toch gelukkig worden van hele kleine dingen! J

De dagen erna zijn raar en we moeten eerlijk zeggen dat we de afgelopen weken behoorlijke moeite hebben gehad om te wennen. Nu we eenmaal in Nederland zijn merken we pas dat we het afgelopen jaar in een ander ritme hebben geleefd en dat dit ritme behoorlijk lager ligt dan het tempo in Nederland. We regelen een ziektekosten verzekering, halen de auto uit de garage, gaan naar de verloskundige, schrijven ons opnieuw in bij de gemeente en verhuizen onze spullen naar Utrecht. We hebben dus geen moment stil gezeten de afgelopen weken en hebben maar af en toe tijd gehad om te denken aan onze geweldige reis.

We gaan het weblog zeker afmaken en dus hebben jullie nog een aantal foto's en verhalen tegoed. Dat zal de komende periode wel gebeuren. Dan zullen we ook een mooie samenvatting maken van onze te gekke wereldreis!!! Want wat was het gaaf.....

De Iquazu watervallen

Het is alweer 17 februari en we weten inmiddels dat we over iets meer dan een maand weer terug in Nederland zullen zijn. Dat is een rare gedachte als je een jaar weg bent geweest. We zijn inmiddels van Buenos Aires naar de Argentijnse kant van de Iquazu watervallen gevolgen. Om precies te zijn naar het plaatsje met de toepasselijke naam; Puerto de Iquazu. We hebben voor de eerste nacht helaas geen hostel kunnen reserveren en we zeggen dan ook tegen de chauffeur van de Shuttle service dat hij ons bij het STOP hostel kan afzetten. Eenmaal daar aangekomen zien we eigenlijk al dat het niet veel is, maar we hebben geen keuze en dus boeken we een kamer. Als we daar aankomen worden we onpasselijk als we binnenkomen. Het stinkt er naar zweetschoenen en niet een beetje ook. We besluiten toch te blijven! We zetten onze spullen neer en gaan gelijk het dorpje in om een restaurantje te zoeken om iets te eten. Het is al laat als we daarmee klaar zijn en we besluiten dan maar te gaan slapen. Als we onze tanden aan het poetsen zijn zien we ook nog een kikker in de badkamer. Snel dekens over ons heen en proberen te slapen.

Dat slapen is ons slecht gelukt als we ’s ochtends wakker worden. Veel herrie van dronken jongeren en veel lawaai van het verkeer. We zijn dus blij als we kunnen uitchecken en gaan snel (en vroeg) naar ons andere hostel ‘La Strada’. Daar voelt het gelijk een stuk beter. We zetten onze tassen neer en gaan gelijk op pad. Vandaag gaan we naar Brazilië. Dat klinkt als een hele onderneming maar de Iquazu watervallen zijn opgedeeld in twee delen; de Braziliaanse kant en de Argentijnse kant. We hebben gelezen dat we eerst de Braziliaanse kant moeten doen en dus doen we dat braaf! We houden op de grote straat een bus aan en kunnen al snel mee. Eerst moeten we natuurlijk twee keer door de paspoort contoles en daarna brengt de bus ons netjes naar de ingang van het park. We kopen een kaartje waar een bus (een topless dubbeldekker J) ons naar diverse punten brengt. Wij stappen de laatste halte uit waar een wandelpad ons langs diverse uitkijkpunten brengt. Het is echt prachtig en niet te geloven wat een geweld het water met zich meebrengt. We horen op afstand het water al kletteren. We lopen ruim een uur naar het einde van het pad waar je op een loopbrug naar het midden van de watervallen kan lopen (uiteraard wel op een redelijke afstand). We trekken onze moderne poncho’s aan en wagen ons op de natte catwalk. Echt helpen doet de poncho niet want we zijn zeiknat. Ach het droogt snel hier. Aan het einde nemen we de bus terug naar het beginpunt waar de andere bus ons via twee paspoort controles weer in Argentinië brengt. Een prachtige dag en morgen gaan we de Argentijnse kant bekijken.

De meningen zijn nogal verdeeld over welke kant nu mooier is van de watervallen. Het hangt er natuurlijk ook maar vanaf aan wie je het vraagt. In Brazilië zullen ze ongetwijfeld hun kant mooier vinden en dat zullen de Argentijnen op hun beurt zeggen over hun kant van de watervallen. Het blijft een raar gegeven dat middenin een waterval een landsgrens loopt. Wij gaan vandaag zelf bekijken welke kant we mooier vinden. We nemen de lokale bus naar de ingang van het National Park Iquazu in Argentinië. Daar hebben ze geen bus die ons in het park brengt maar een treintje We zitten opgevouwen in het treintje als we en na 3 minuten rijden alweer uit moeten. De Argentijnen hebben een niet logische manier bedacht om je van punt A naar punt B te brengen. We moeten dus drie kwartier wachten op de volgende trein of lopen. We besluiten te lopen en komen ruim een half uur later aan bij ‘The Devil’s Throat’ oftewel de ‘ De keel van de duivel’. We lopen via een loopbrug naar het einde waar we een prachtig overzicht hebben over het vallende water. Het is moeilijk voor te stellen dat je zo lang naar vallend water kan kijken, maar we vermaken ons prima. We maken de andere wandelingen ook nog in het park en hebben daarna echt vanuit alle hoeken de watervallen gezien, gehoord en gevoeld. De Argentijnse kant is wat commerciëler dan de Braziliaanse kant van de watervallen. We wanen ons in een pretpark! Treintjes, broodjes, watervallen en een ijsje toe! Wat wil een mens nog meer? ’s Avonds eten we in het centrum en beginnen we uit te kijken naar Europa. We hebben nog een paar weken voordat we in Europa aankomen en hoe dichterbij we komen hoe meer we naar huis willen. De Iquazu watervallen waren in ieder geval geweldig!!

De dag erna staat we op tijd op om onze vlucht te halen die ons terug brengt naar Buenos Aires. Vanuit daar nemen we gelijk de boot naar Uruguay!

Buenos Aires en San Antonio de Arecho

We vliegen op donderdag 4 februari van Ushuaia naar de hoofdstad van Argentinië; Buenos Aires. We nemen vanaf het vliegveld een taxi naar ons hostel en checken in. We waren er al een beetje bang voor toen we reserveerde maar echt geweldig is het hostel niet. Middenin de wijk SanTelmo (een hele leuke wijk), maar heel veel herrie. De bussen rijden voor ons gevoel onze kamer binnen. We hebben al betaald voor 2 nachten en dus zit er niets anders op dan de oordoppen heel diep in te doen en proberen te slapen. Dat lukt ons aardig en de volgende dag is een spannende dag. Vandaag hebben we een echo!! Door een Argentijns buurvrouw van de ouders van Ray geregeld en nu maar hopen dat ze engels spreken! We moeten er aan het einde van de middag zijn en overdag besteden we dan ook aan het zoeken van een nieuw hostel. We nemen de metro naar Palermo waar we een afspraak hebben gemaakt om een kamer te komen bekijken. Als we aankomen (veel te laat) is de kamer al bezet, maar heeft de eigenaar een andere kamer in een ander pand. We zien de kamer en we vinden het geweldig. Palermo is een leuke, trendy en moderne buurt in Buenos Aires en we nemen de kamer dan ook gelijk. We nemen snel de metro terug naar ons hostel en daarna een taxi naar de kliniek waar we om 17.00 uur een echo hebben. Daar hebben we al een tijdje naar uitgekeken en we zitten dan ook iets wat zenuwachtig in de taxi.

Eenmaal aangekomen bij de kliniek merken we gelijk dat niemand Engels spreekt, dat kan wel eens een probleem worden J Met handen en voeten doen we een intake gesprek en nadat we betaald hebben zegt het meisje dat we volgende week terug moeten komen voor de uitslag van de echo!!! Dat was niet de bedoeling....we leggen uit dat we aan het reizen zijn en dat we graag nu de uitslag willen hebben. Nadat ongeveer het halve kantoor zich ermee bemoeid heeft zegt de vrouw dat het ok is. We hebben de echo en alles is helemaal goed. Mooi om de baby te zien en voor het eerst in 3 maanden is het voor ons werkelijk zichtbaar! We krijgen de foto’s mee en een mooie brief in het Spaans waarin we al snel de woorden ‘Muy bien’ herkennen! We nemen snel een taxi terug naar ons hostel en bellen met Nederland om te vertellen dat alles in orde is!

De volgende dag wisselen we van hostel en de rest van de dag lopen we een beetje rond in Palermo. Er is een leuke weekendmarkt en we kunnen weer eens zelf koken. Lekkere groente in plaats van al dat vlees! De volgende dag gaan we de stad verkennen. We bezoeken Plaza de Mayo (die ze in iedere stad wel hebben) en zien het paleis en vooral het balkon waar Evita naar het volk zwaaide. We kijken nog of de Dwaze moeders er zitten, maar vandaag geen protest. Door de drukke en niet echt interessante Florida winkelstraat lopen we door naar de 9 de Julio Avenue. Deze straat hebben ze ook in elke plaats in Argentinië omdat op 9 juli Argentinië onafhankelijk werd. Ook al zijn er meer van deze straten, er is er maar een zoals in Buenos Aires. Deze straat telt maar liefst 12 autobanen en dat dwars door de stad! Als we willen oversteken moeten we dan ook een beetje doorlopen willen we voor het rode licht aan de overkant zijn. We lunchen in Buenos Aires bij het bekende café Tortoni. Dat is de plek waar bekende tango schrijvers en dansers samenkwamen en vandaag de dag het oudste café van de stad.

De volgende dag lopen we door de mooie groene parken van Palermo naar het Malba museum waar we een tentoonstelling van Andy Warhol bezoeken. In de middag lopen we naar Recoleta dat wij vooral kennen van het graf van Evita. De begraafplaats van Recoleta is bijna een dorp opzich. De graftombes zijn indrukwekkend en mooi. Wij zijn uiteraard op zoek naar het graf van Evita en we zijn niet de enige. We lopen volgens de plattegrond en zien al snel dat we in de buurt komen door het aantal mensen dat staat te wachten. We lopen langs en maken snel een paar foto’s. We maken nog een rondje op de begraafplaats en nemen dan snel de taxi terug naar ons leuke hotel in Palermo.

Het weekend willen we de stad eens uit en Priscilla van het hostel adviseert ons de bus te nemen naar San Antonio de Arecho. Dat is een dorpje op 2 uur rijden van Buenos Aires waar je middenin de natuur verblijft. We boeken een kamer in een soort van Estancia en de volgende dag nemen we de bus. Op het drukke busstation van Buenos Aires is het lastig om de juiste bus te vinden maar we zitten uiteindelijk toch goed. Als we aankomen in San Antonio de Arecho nemen we een remise (soort zwarte taxi) naar de Estancia waar we ons gelijk thuis voelen. We hebben een mooie kamer met uitzicht over de weilanden. We kunnen ons niet voorstellen dat we maar twee uur van de drukke stad zitten. De ‘boerderij’ heeft een klein zwembadje en we vermaken ons door te kaarten, te poolen en te rummikuben. Oud hollands gezellig!

Op zondag is er een BBQ en dat is een gezellige boel. We beperken ons tot een sandwich aangezien het vlees op de BBQ er niet echt aantrekkelijk uitziet. Priscilla en Javi van het hostel zijn er ook en die hebben de Amerikaanse Vanessa meegenomen. Met z’n 5-en lunchen we gezellig en we worden vermaakt door echte Argentijnse muziek. In de middag rijden we mee met Priscilla en Javi naar het oude dropje en drinken we wat in een oude winkel die ook als bar dient. De volgende dag nemen we de bus weer terug naar Buenos Aires.

Eenmaal weer terug in de stad twijfelen we wat we de komende dagen gaan doen. We moeten ons ticket nog omboeken voor de rest van de reis en we boeken in ieder geval alvast een ticket van Londen naar Amsterdam. Dat kan alvast maar geregeld zijn! De laatste 3 dagen van onze wereldreis verblijven we dan in Londen en Corne en Lois komen ons dan gezellig opzoeken! Dan checken we wat vluchten naar de Iquazu watervallen en besluiten te boeken. We willen toch graag de watervallen zien ondanks dat we niet met ons wereldticket kunnen vliegen. Diezelfde avond spreken we af met nog een ex-collega van ons Cindy Iseli en haar vriend Chiel. Die zijn 3 maanden aan het reizen en op dit moment ook in Buenos Aires. We spreken af wat te gaan drinken en als ze eenmaal bij ons hostel zijn regent het zo hard dat de straten blank staan. We kunnen dus niet verder lopen dan de buurman die een gezellig tentje heeft. Voordat we het weten is het half 2 ’s nachts en gaat Juanita’s dicht! Een leuke avond!! De volgende dag regelen we allerlei hostels en de boot naar Uruguay. Daar gaan we na de watervallen heen. De volgende dag vliegen we naar de Argentijnse kant van de Iguazu watervallen. Daar gaan we 3 dagen rondlopen en vervolgens naar Uruguay!

Het prachtige Patagonië

Als we op zaterdag 23 januari weer terug zijn in Ushuaia hebben we de hele dag nodig om bij te komen van onze reis naar Antarctica. We doen die dag ook niets anders dan bellen naar Nederland en uitrusten. De volgende dag wisselen we van hotel en lopen we richting het dorp. Ray bezoekt allerlei musea en Nan rust nog wat verder uit.

Maandag lopen we op tijd richting het dorp. Vandaag willen we het Nationale Park Tierra del Fuego bezoeken. We lopen naar de bushalte en zien Vera en Nico in een eetcafé zitten. We drinken gezamenlijk een koffie en spreken af voor die avond om te gaan eten. Gezellig! We nemen het plaatselijke busje naar het Nationale Park en besluiten een wandeling te gaan maken van ongeveer 3 uur. We starten bij een klein postkantoortje (het meest zuidelijke postkantoortje van Zuid-Amerika) waar we nog maar eens een stempel halen in ons paspoort. Ze noemen dit gedeelte heel toepasselijk ‘Fin del Mundo’ wat ‘einde van de wereld’ betekent. We maken een prachtige wandeling over het af en toe steile pad. We nemen tegen 5 uur het busje terug naar het centrum van Ushuaia. Aan het einde van de dag lopen we naar het reisbureau waar we een ticket regelen voor de volgende dag naar El Calafate. De bus is 18 uur en wij besluiten al snel om te gaan vliegen. ’s Avonds eten we met Vera en Nico bij de heerlijke plaatselijke Italiaan.

El Calafate ligt in het Argentijnse gedeelte van Patagonie en is de uitvalsbasis voor de Perito Moreno gletsjer. We hebben natuurlijk al heel veel ijs en gletsjers gezien de afgelopen weken, maar toch willen we dit niet overslaan. We merken ook dat het altijd hard waait in Patagonie als de piloot de landing inzet naar El Calafate. Voor ons gevoel vallen we tientallen meters naar beneden, maar toch hebben we een veilige landing. Nan haar tas is kapot als we aankomen en nadat we dat geregeld hebben met Aerolinas Argentinas koersen we naar het dorp. Daar regelen we een mooie kamer voor ‘weinig’ en lopen het dorpje in. We regelen een bus naar de gletsjer voor de volgende dag en doen het verder rustig aan. ’s Avonds eten we een heerlijke pizza met verse tomaten. Die hebben we nog niet zo lekker gehad hier in Zuid-Amerika. We zijn tot nu toe nog niet echt onder de indruk van de Argentijnse keuken. De groenten in de supermarkt zien er slecht uit en de afwisseling is meestal vlees, vlees en vlees! De volgende dag gaan we naar de Perito Moreno gletsjer. Je zou zeggen dat we nu wel genoeg ijs hebben gezien na Antarctica, maar we willen toch wel graag deze gletsjer zien. De busrit is een mooie rit en in de bus komen we ook nog 3 mensen tegen die bij ons op de boot naar Antarctica zaten. Voelen we ons toch nog een beetje vertrouwd bij al dat ijs! Als we aankomen is het weer slecht! Het regent! We nemen dus eerst maar een kopje koffie in het naastgelegen restaurant en dan gaan we ingepakt naar de gletsjer. Het is, juist omdat het regent, een prachtig gezicht. De kleur van het ijs komt prachtig uit met dit weer en we zien (en horen vooral) meerdere malen brokken ijs vallen. In de middag gaat de bus weer terug en rijden we naar El Calafate. Hier hebben we nog een rustdagje waar we wat dingen regelen voor de rest van de trip. We kopen een busticket voor de volgende dag naar Puerto Natales en gaan vroeg slapen.

Puerto Natales ligt aan de Chileense kant van Patagonie en dus passeren we van El Calafate naar Puerto Natales wederom de grens. De stempels in ons paspoort gaan hard op deze manier! De busrit duurt 5 uur en als we aankomen lopen we (na even zoeken) naar ons van tevoren gereserveerde hostel. We zijn hier uiteraard om het Nationale Park ‘Torres del Paine’ te bezoeken. De vrouw van het hostel adviseert ons een auto te huren aangezien de populaire ‘W’ lopen in het park geen optie is voor Nan. We lopen naar het dorp en regelen een auto voor twee dagen. De volgende ochtend komt de man van het autoverhuurbedrijf netjes de auto brengen en we gaan vroeg op stap. Het weer is prachtig en we voelen ons weer eens ‘Kind of the Road’! Het nationale park is meer dan anderhalf uur rijden van het dorp en gaat dwars door het typische Patagonische landschap. Eenmaal in de buurt van het park zien we de prachtige bergen al voor ons liggen. We maken prachtige tochten door het park en stappen af en toe uit om een wandeling te maken. De weg in het nationale park is erg slecht en we begrijpen ineens waarom de man van het verhuurbedrijf aandrong op een verzekering. Ach, we rijden er lekker op los en we zien wel hoe het loopt. De tweede dag is het weer een stuk minder mooi, maar nog steeds de moeite waard voor een bezoek. We rijden dus weer de lange weg naar het Nationale Park en bekijken de andere helft van het park. We zien onderweg meerdere condors (grote roofvogels), guanaco’s (soort lama’s) en nandu’s (soort struisvogels). Een prachtig park en de moeite waard om te bezoeken.

De volgende dag nemen we de bus naar Punta Arenas in het zuiden van Chili. Deze rit duurt maar 3 uurtjes en daar draaien we ons hand niet meer voor om na al die busritten! Als we in de bus zitten naar Punta Arenas krijgen we een sms-je van Vera en Nico dat ze in Punta Arenas zitten en waar wij zijn. We spreken af voor aan het einde van die middag. Als we aankomen (na een busrit van 3 uur) in Punta Arenas lopen we naar een hostel. We hebben geen reservering gemaakt en dat merken we wel. Alles waar we langslopen zit vol en als het dan ook nog begint te regenen besluiten we eerst maar eens te gaan lunchen. Daar zoeken we nog maar eens een paar adressen op en na de lunch houden we een taxi aan die ons langs diverse hostels rijdt. De chauffeur weet zelf ook nog allerlei adresjes maar als we die bekijken valt ons op dat de standaard van de chauffeur toch iets anders is dan die van ons J. Uiteindelijk komen we terecht bij Maipu Street hostel waar we een goede (maar veel te dure) kamer hebben. We lopen naar het centrum waar we hebben afgesproken met Vera en Nico en we duiken gelijk een café in. We drinken wat en gaan dan lekker samen iets eten. We wisselen weer mooie reisverhalen uit en aan het einde van de avond brengen Vera en Nico ons in hun 4wheel drive camper naar ons hostel. Dit was waarschijnlijk wel de laatste keer dat we Vera en Nico in Zuid-Amerika zullen zien. De volgende keer doen we het over in Nederland!!

De volgende dag lopen we naar het reisbureau waar we onze trip naar Antarctica hebben geboekt. Het meisje achter de balie herkent ons direct en na een kort praatje over onze belevenissen op Antarctica boeken we een ander boottripje. Deze keer ook naar de pinguïns, alleen de pinguïns op het eiland Magdalena. Daar leeft een kolonie Magallanes pinguïns van rond de 100.000. We hebben uiteraard al veel pinguïns gezien, maar dit soort nog niet en vooral het aantal vinden we de moeite waard. ’s Middags nemen we de boot naar dit eiland en dat is wel even andere koek dan ons ‘luxe’ cruiseschip naar de zuidpool! Een oud barrel die niet erg snel gaat... We varen dus ruim 2 uur naar het eiland en we zien dichtbij het eiland de pinguïns al het water in en uit springen. Het blijft een prachtig gezicht. We hebben een uur op het eiland voordat de boot koers zet terug naar Punta Arenas. We lopen naar de hoger gelegen vuurtoren en zien inderdaad duizenden pinguïns. Eenmaal terug in Punta Arenas is het al laat. We nemen een soepje met een broodje en gaan lekker slapen. Het was weer een mooie dag in het prachtigePatagonië.

Aangezien we weer vanuit Ushuaia naar Buenos Aires vliegen hebben we dus nog een busrit van 12 uur te gaan. Het is niet anders en dus doen we boodschappen in Punta Arenas en maken we ons klaar voor de trip terug naar Ushuaia. Daar komen we in de avond aan en lopen naar ons ‘oude’ hotel. Morgenochtend nemen we afscheid van de kou en maken we ons op voor de hoofdstad van Argentinië; Buenos Aires!

Antarctica, het 7e continent!

Na Afrika, Europa, Zuid-Amerika, Noord-Amerika, Azië en Oceanie maken we ons op voor ons 7^e en laatste continent; Antarctica! We kunnen het nauwelijks geloven, maar we gaan echt!

Op zondag 10 januari doen we nog wat laatste aankopen in Ushuaia en dan lopen we naar de haven. Hier ligt onze boot en onderkomen voor de komende 13 dagen. We worden met een bus naar de boot gebracht en gaan dan aan boord. Het begint al goed, we hebben een prachtige hut met meer ruimte dan we gedacht hadden en we kunnen na een korte tijd aanschuiven aan een super luxe diner. We maken kennis met Vera en Nico uit Nederland (Limburg) en dat klikt gelijk goed. We varen eerst door het Beagle kanaal om vervolgens via Cape Horn naar de beruchte ‘Drake Passage’ te varen.

De ‘Drake Passage’ is een stuk zee waar de Grote oceaan en de Atlantischeoceaan samenkomen. Door dit samenkomen van deze twee oceanen is dit een van de ruigste zeeën om te bevaren. We bereiden ons dus voor op het ergste. Als we eenmaal op bed liggen worden de golven al wel wat groter, maar tegen de volgende ochtend zijn de golven enorm. We komen er aardig doorheen, al blijft Nandy wel twee dagen op bed liggen (maar goed zwanger en geen zeeziektepillen kunnen nemen is ook geen ideale combinatie!). Op bed is de enige plek op het hele schip waar je de minste kans loopt om misselijk te worden. Er gaan twee hele dagen voorbij en dan komt het magische moment dat de eerste ijsberg in zicht is. Een ongelofelijk mooi gezicht!

We komen tegen de avond aan waar Kapitein Alexey de boot voor anker legt in een rustiger stukje zee. We gaan slapen en als we wakker worden is het tijd voor onze eerste landing en rit met de Zodiacs. De zodiak zijn de rubber boten waarmee we in groepjes van 8 a 10 mensen van de boot naar het land worden gebracht. We pakken ons goed in met de gekregen jassen en laarzen van Quark Expeditions en dan staan we klaar voor onze eerste landing, We gaan naar Aitcho Island! Dit is een van de weinige plekken in het Antarctic gebied waar we de zee olifanten kunnen bekijken. Als we aan land komen zien we direct de pinguïns rondlopen en maken we een prachtige wandeling naar een kiezel strandje waar de zee olifanten liggen. Na ongeveer 3 uur gaan we terug naar de boot en zitten we vol adrenaline. Wat geweldig!! Onze eerste ‘landing’ is een feit!

De volgende landing is gelijk dezelfde dag; we zetten koers naar Deception Island. We hebben behoorlijke wind vandaag en we varen langzamer dan normaal zodat Kapitein Alexey meer tijd heeft om de situatie te bekijken. Deception Island is een vulkanische eiland in de vorm van een hoefijzer. We kunnen dus door de smalle opening in het eiland varen, maar dan moet de wind wel gaan liggen. Na lang wachten is het dan zover, we varen het eiland binnen; klaar voor de tweede landing! We pakken ons weer goed in en springen in de Zodiac die ons naar land brengt. We landen op ‘Whaler’s Bay’ waar we weer omringt worden door Gentoo Pinguïns.

Na twee landingen op de Shetland eilanden is het de volgende dag tijd voor de eerste stappen op het vaste land van ons 7^e continent. We varen naar Neko Harbour waar we voor anker gaan op een prachtig stukje Antarctica. We vergapen ons weer aan de Gentoo pinguïns, we kunnen uren naar deze leuke beesten kijken. Vanaf een heuvel hebben we een prachtig uitzicht over de baai en de achterliggende gletsjer. De gletsjers die we tot nu toe tijdens onze reis gezien hebben vallen in het niet bij de natuur die we hier te zien krijgen.

Kaptein Alexey en de expeditie crew zijn allemaal in een goede spirit en we gaan ons klaarmaken voor het kruizen van de poolcirkel. Zelfs sommige leden van de crew hebben de poolcirkel nog nooit gekruist en dus heerst er een euforische stemming. Als de cirkel in zicht komt (niet dat je dat kan zien) worden we allemaal naar het dek geroepen en heeft de crew een soort ceremonie voor ons klaar. We vragen symbolische toestemming aan Neptunes om de cirkel te kruizen en moeten allemaal een (dode) vis kussen. Pas dan mogen we de poolcirkel over. We slagen allemaal en dan is de magische grens van 66.33 ZB graden bereikt. We stoppen hier niet, maar varen een heel stuk verder naar onze volgende bestemming; Marguerite Bay. Hier maken we een avondcruise en het is wederom niet te beschrijven wat we zien. Walvissen die (op een afstand) onze boot komen opzoeken, zeehonden en natuurlijk heel veel ijs!

De volgende dag is het weer helemaal omgeslagen. Er is een sneeuwstorm en het waait behoorlijk, maar Brandon en zijn crew willen toch aan land gaan. We pakken ons dus extra goed in en zitten als een mummie ingepakt in de zodiac. Eenmaal op Stonehouse Bay blijft het sneeuwen en ligt er een dik pak sneeuw. Leuk voor een ouderwets sneeuwballen gevecht! Na een uurtje in de sneeuw gaan we terug naar de boot, waar een lekkere warme lunch op ons staat te wachten. Het eten is niet te geloven op de boot. Drie keer per dag krijgen we een 5 gangen menu en de kwaliteit is echt heel goed. We nemen het er dus van! Die middag maken we een landing op Detaille Island en ook hier worden we omringd door de grappige pinguïns.

Maandag 18 januari begint veel te vroeg! We horen de stem van Brandon al om 6 uur door de speakers en dat valt niet mee! Maar goed, we klagen niet want we kleden ons aan voor een zodiac cruise bij de Fish Islands. We hebben al Chinstrap en Gentoo pinguïns gezien, maar hier gaan we een ander soort zien; de Adelie Pinguïn. We hoppen van eilandje naar eilandje en zien duizenden Adelie pinguïns. Aan het einde van de cruise horen we dat een andere boot twee walvissen heeft gezien. We varen erop af en zien twee Minke walvissen vlak voor onze boot uit het water komen. Een te gek gezicht! Die middag bezoeken we de Argentine eilanden. We beginnen weer met een ritje in de rubberboot, maar we zien weinig (dat klinkt heel verwend natuurlijk!). Na het boottochtje bezoeken we de Oekraïense basis Vernadsky. We hebben ooit Floortje Dessing op televisie gezien die hier een bezoek aan bracht en dus is het voor ons erg leuk om hier nu zelf te staan. De Vernadsky basis is in 1996 door de Britten verkocht voor het symbolische bedrag van 1 pond. Het was voor de Britten goedkoper om de basis te verkopen dan deze af te breken. Dit is ook de plek waar ‘het gat in de ozonlaag’ voor het eerst ontdekt is door de wetenschappers die er toen zaten. We komen binnen en krijgen een uitleg over het leven op de basis. Eenmaal boven bevinden we ons in de meest zuidelijk geleden souvenirshop en belangrijker natuurlijk de meest zuidelijk gelegen kroeg ter wereld! Ze hebben zelf gemaakte wodka en we nemen er een paar om warm te worden (Nan neemt water natuurlijk!). We gaan terug naar de boot en daar hebben we onze ‘Antarctic BBQ’ op het bovendek van de boot. De Oekraïners zijn er ook en we merken al snel dat we niet de enige zijn die een paar wodka’s op hebben. We dansen op de Venga Boys (die zijn ook overal!) en al snel roept onze kapitein dat het feest verder gaat in de bar van het schip. Iedereen verplaatst zich snel en het is een echt feest! De Oekraïners hebben in geen 9 maanden een vrouw gezien en dus kijken ze hun ogen uit naar de vrouwelijke aanwezigheid op de boot. Ze spelen nog wat liedjes op de gitaar en rond 1 uur houden wij het voor gezien!

De boot zet koers naar Pleneau Bay. Daar maken we een van de mooiste cruises in de zodaic van de expeditie. We zien als eerste zee olifanten die normaal niet zo zuidelijk aanwezig zijn. Daarnaast zien we voor het eerst een Leopard seal in het echt en dat is echt bijzonder. Hij ligt lekker op een ijsschots en maakt zich niet zo druk als we iets dichterbij komen. De pinguïns springen uit het water en de ijsbergen zijn overal. Na deze schitterende tocht varen we door een mooi gedeelte van Antarctica; Lemaire Channel. Het Lemaire Channel is voor het eerst bevaren in 1898, daar kunnen we ons niets bij voorstellen. Dat er mensen waren in die tijd die onder bizarre omstandigheden Antarctica bezochten en ontdekten! Wij varen op onze luxe boot meer dan 100 jaar later door dit prachtige kanaal. Onze boot vaart verder naar Port Lockroy. Port Lockroy is de ‘drukst’ bezochtste plek op Antarctica. Er is bijna geen schip dat deze bestemming overslaat en dus brengen ook wij een bezoek aan deze leuke basis. Deze basis is 4 maanden per jaar open en vooral om de souvenirshop en het kleine ‘postkantoor’ te beheren. We halen een stempel in ons paspoort, posten wat kaarten en kopen een mooie kaart van Antarctica. Daarna gaan we snel naar buiten waar we heel dichtbij de Gentoo Pinguïns komen. Ze hebben deze tijd van het jaar allemaal kleintjes en dus zitten we uren (in de stank) te kijken! Het blijft zo leuk.

Het is alweer de laatste dag dat we rond Antarctica zullen zijn, want vanavond zullen we al koers zetten richting de Drake Passage. We gaan voor de laatste keer aan land en dat doen we op Cuverville Island. We nemen afscheid van de leuke pinguïns en van de prachtige uitzichten op het oneindige ijs. Als we in de middag naar onze laatste bestemming varen rusten we nog wat uit op bed. We worden door Brandon naar het dek geroepen want er zijn 2 Humpback walvissen heel dichtbij de boot gezien. Kapitein Alexey legt de boot voor anker en we wachten tot we de walvissen zien. Omdat het water zo helder is kunnen we van heel dichtbij zien hoe de walvissen op nog geen meter van de boot lekker zwemmen en een beetje spelen. Het is een moeder met haar kind. Een onbeschrijfelijk gezicht en niet in woorden uit te drukken (en ook waarschijnlijk niet in foto’s) hoe mooi dit was! De moeder walvis heeft er zin in en klapt met haar vin een paar keer op het water. Geweldig! In de middag maken we voor de laatste keer een zodiac cruise. Vanavond zullen we al op de Drake Passage zijn.

We zijn na bijna 11 dagen gewend geraakt aan het leven op de boot en dus kunnen we ons niet voorstellen dat we bijna afscheid moeten nemen van ‘onze’ hut, dat we niet meer wakker gemaakt worden door de stem van Brandon en dat we weer zelf moeten gaan koken. Dat zal allemaal niet meevallen als we over twee dagen weer terug zijn in Ushuaia. We hebben nog twee dagen Drake Passage voor de boeg en eenmaal daar aangekomen merken we direct dat deze ruiger is dan de heenweg (was dat mogelijk?). Iedere keer lijken de golven hoger te worden en we slapen dan ook bijna niet. De dagen erna ligt Nan weer in haar bed, maar ook Ray voelt het nu wel. Hij kan nog wel rondlopen op het schip, maar de golven zijn zeker 7 meter. Tegen het einde van de laatste avond komen we aan in het Beagle kanaal waar we in rustiger water zijn gekomen. We hebben ons laatste avondmaal met Nico en Vera en slapen lekker. De volgende ochtend staan we vroeg op, pakken snel de laatste dingen en nemen dan afscheid van de boot, de crew en de mede reizigers. We kijken terug op een van de hoogtepunten van onze reis. Dit was een onvergetelijke ervaring!

Embarazada!

Sinds kort kennen we een woord extra in het Spaans; Embarazada! Sinds 18 december weten we dat Nandy zwanger is. Een hele (grote) verrassing, maar we vinden het een super verrassing!

In eerste instantie hebben we de naasten familie ingelicht en nadat we na 12 weken zwangerschap de echo hadden gehad in Buenos Aires hebben we zoveel mogelijk mensen proberen te bellen en/of mailen. De meeste van jullie hebben we dus al persoonlijk kunnen inlichten, maar mocht dat niet het geval zijn dan hadden we dat uiteraard liever persoonlijk(er) gedaan dan via ons blog. Toen we erachter kwamen hebben we het reisschema omgegooid. We waren van plan om van Buenos Aires naar Lima (Peru) te vliegen en dan Bolivia, Peru en Ecuador te ontdekken, maar dat ging even niet door! Bolivia, Peru en Ecuador liggen behoorlijk hoog en dat schijnt slecht te zijn als je zwanger bent.

We hebben toen de plannen veranderd en bezoeken nu Uruguay en Brazilie! Op zondag 21 maart vliegen we van Londen naar Amsterdam waar we na (iets minder) dan een jaar weer thuis zullen zijn. We gingen op reis met z’n tweeën en komen straks terug met z’n drieën!!

Santiago, Valparaiso, Punta Arenas en Ushuaia!

We komen laat aan in ons van tevoren geboekte hotel na de vlucht van Paaseiland naar Santiago. Daar wacht ons een onaangename verrassing…..ze hebben geen boeking van ons en het hotel zit vol! Na lang praten krijgen we een Junior Suite (stel je er niet te veel van voor!) voor hetzelfde geld als een standaard kamer. De volgende ochtend wisselen we snel van kamer, we hebben slecht geslapen door het verkeer op straat. We krijgen een rustige kamer en lopen naar het ontbijt. Daar zitten we naast Marc en Hassana, twee Nederlanders waar we al snel mee aan de praat raken. Als de mevrouw van het ontbijt komt vragen of we weg willen gaan besluiten we nog een koffie op een terras te gaan drinken met Marc en Hassana. Wij pakken snel onze was en brengen die nog even naar de ‘Lavanderia’ en zitten daarna uren met Marc en Hassana te praten. We lopen daarna gezamenlijk naar Plaza de Armas in het centrum van Santiago en lunchen met z’n vieren op de plaatselijke markt van Santiago (vis waar Marc en Ray vervolgens heel ziek van zijn geworden!). Daarna gaan Marc en Hassana hun huurauto ophalen en lopen wij verder door de stad.

We zijn moe van het reizen en aangezien het bijna Oud en Nieuw is zitten veel accommodaties vol. De meeste toeristen en Chilenen zelf gaan richting Valparaiso vanwege het mooie vuurwerk maar als we de prijzen zien besluiten we al snel rustig aan te doen en op ons vertrouwde plekje in Santiago te blijven. Op Oudejaarsdag bellen we om 20.00 uur naar Nederland waar het nieuwe jaar net begonnen is! We willen iets gaan eten maar leren al snel weer iets over deze nieuwe cultuur. Oud en Nieuw vier je bij de familie en vrienden binnen en dus is ALLES dicht. Hmm, we lopen terug naar het hotel en bestellen dan maar een sandwich. We zijn zo moe dat we rond 23.00 uur in slaap vallen en dus niets meekrijgen van het vuurwerk dat ongeveer naast ons raam afgestoken wordt. Grappig!

1 januari besluiten we naar het busstation te gaan en de bus te nemen naar Valparaiso. Dit stadje ligt op ongeveer 70 kilometer van de hoofdstad en dus zijn we binnen anderhalf uur op de plaats van bestemming. Valparaiso staat op de werelderfgoedlijst van Unesco vanwege de oude en kleurrijke gebouwen die tegen de steile hellingen gebouwd zijn. We hebben veel moeite gedaan om een slaapplaats te regelen en de taxichauffeur heeft nog meer moeite om het te vinden. We rijden zeker een uur rondjes als we ineens het bordje zien. Een super leuk hostel bij mensen thuis! Geen woord engels, maar daar beginnen we al aan te wennen. We lopen wat rond, doen boodschappen bij de lokale kiosk en koken een lekkere pasta. De volgende dag besluiten we een grote ronde te lopen door de stad. We lopen eerst naar een heuvel waar we een goed uitzicht hebben over de stad en de steile heuvels. Daarna lopen we naar een museum waar we een koffie op het terras drinken. Als we daar zitten ziet Nandy dat er iemand naar haar aan het zwaaien is en niet veel later zien we dat het onze ex-collega Anouk Stevelmans is! Wat een toeval, zitten we aan de andere kant van de wereld en zien we ineens een bekende. Anouk is samen met Bas aan het reizen en al snel blijkt dat ze tegelijkertijd in Australië, Nieuw-Zeeland en Paaseiland waren. Als we na een uurtje kletsen van het terras afmoeten lopen we met z’n 4-en door de rest van Valparaiso. Anouk en Bas nemen vandaag de bus naar Santiago en wij morgen. We vliegen allemaal 4 januari weg uit Santiago en dus spreken we af voor de volgende avond om iets te gaan eten.

Wij lunchen nog wat in Valparaiso, lopen rond en nemen natuurlijk een van de liftjes naar boven. ’s Avonds maken we een geïmproviseerde curry en drinken nog wat beneden in de gezamenlijke woonkamer. De volgende dag gaan we terug naar Santiago en we als we aankomen op het busstation merken we dat we niet de enige zijn. Ze hebben nog stoelen beschikbaar in een extra ingezette bus. Als we in de bus aankomen maken we kennis met de luxe van de bus! Wat een beenruimte en wat een super stoelen. Voordat we het weten zijn we dus weer in Santiago. We nemen de metro naar ons hotel en ’s avonds eten we met Bas en Anouk. Super gezellig! Aangezien zij een aantal dezelfde landen hebben bezocht wisselen de verhalen zich af! De volgende dag is het alweer tijd om Santiago te verlaten en maken we ons op voor het zuiden van Chili. Op 4 januari vliegen we van Santiago naar Punta Arenas. Daar moeten we zodra we het vliegtuig uitstappen wel even wennen aan de temperatuur. In het zuiden van Chili en Argentinië is het weer niet al te best. Zo rond de 10 graden en dat te bedenken dat het nu zomer is. We rijden naar ons hostel (Keoken Hostel) en hebben een prima kamer.

De dag erna lopen we naar het reisbureau om een tripje te boeken naar het eiland Isla de Magdelena. Daar zit een grote kolonie Magallanes Pinguïns en we hebben ons laten vertellen dat het er op het moment meer dan 100.000 zijn. Als we eenmaal aan de beurt zijn zitten we aan de counter en zien we een bordje staan met daarop ‘Last Minute aanbieding naar Antarctica’. We informeren eens wat en ze blijken nog plek te hebben voor de vertrekdatum van 10 januari. Jeetje, dat is lastig. We hadden er eigenlijk niet meer op gerekend en wat nu te doen. We gaan eerst wat lunchen en bellen met Nederland. Als we een uur later terug zijn op het reisbureau zegt het meisje dat we NU moeten beslissen omdat alles vol zit. We kijken elkaar nog eens aan en besluiten het dan te doen. We komen waarschijnlijk niet zo snel meer in de buurt van het einde van de wereld. We boeken en lopen in een euforische stemming terug naar het hostel. We kunnen het nog niet helemaal bevatten, we gaan naar Antarctica!!! Dat betekent wel dat we de dag erna de bus moeten hebben naar Ushuaia als we op tijd willen zijn. En dus staat ons een 12 uur durende busrit te wachten. De dag erna nemen we dus de bus en op zich ging het redelijk goed. De rit wordt onderbroken door een veerboot tochtje en als we aan de Chileense grens komen hebben we meer dan 2 uur vertraging omdat ze aan het staken zijn. Het mag de pret niet drukken, want we gaan naar het witte continent.

Eenmaal aangekomen in Ushuaia hebben we een reservering gemaakt in een SUPER luxe hotel. We konden niets anders vinden en dit is voor 2 nachtjes echt heerlijk. Een echt bad met een heerlijk bed. ’s Ochtends hebben we een super ontbijt en we genieten van het prachtige uitzicht over Ushuaia. Die dag besteden we aan wassen, laatste inkopen doen (zoals handschoenen en een muts) en ’s avonds krijgen we een briefing van Quark Expeditions. De dag erna wordt onze bagage opgehaald bij het hotel en zijn we een beetje zenuwachtig. Aan het einde van de middag moeten we ons melden in de haven.

ANTARCTICA HERE WE COME!

Paaseiland (Rapa Nui)

Zondag 20 december staat al een lange tijd in onze agenda als de dag dat we naar het mysterieuze Paaseiland vliegen. We nemen om 6 uur in de ochtend de taxi naar de luchthaven van Santiago en vliegen vervolgens in iets meer dan 5 uur naar het kleine eiland. Paaseiland is niet heel groot. Het eiland is 163 vierkante kilometer groot en daarmee te vergelijken met het eiland Texel. Paaseiland is een van de meest afgelegen plekken op aarde. Het vaste land van Chili ligt op zo’n 3900 kilometer. De andere naam voor Paaseiland is Rapa Nui wat in het Polynesisch ‘Grote Rots’ betekent. Dat is het ook, een grote rots midden in de Grote oceaan. Zodra we aankomen op de kleine luchthaven is het al leuk. Er staan dames met zelfgemaakte bloemenkransen en bij de bagageband staat de plaatselijke bevolking om slaapplekken aan te bieden. We regelen al snel een slaapplaats en rijden naar een cabana (huisje) die we voor 7 dagen huren.

De volgende dag gaat Cecilia (de eigenaar van de huisjes) met ons naar de onderkant van het eiland. Daar is een prachtige vulkaan en een soort van dorp met de naam ‘Orongo’. Dit dorp (dat eigenlijk niet meer is dan een aantal bunkers) werd gebruikt tijdens een oud festival. Dan moesten de mannen van het eiland slapen in de bunkers en wachten tot ze een ei hadden gevangen op het voor de kust gelegen kleine eilandje. Degene die als eerste een ei had gevangen mocht zichzelf een jaar lang koning noemen van ‘Rapa Nui’. Dit feest is meer dan 100 jaar geleden afgeschaft en dus is er van Orongo niets anders over dan een plek waar veel toeristen komen kijken. We rijden nog langs een grot en ‘s avonds eten we met onze Duitse buren (Wolfgang en Heide, kan het nog Duitser?) in een visrestaurant.

De volgende dag gaan we de rest van het eiland rond en gaan we de mooiste beelden van het eiland zien. Eerst gaan we lekker naar het strand en als de zon wat minder fel is rijden we naar de 15 Moai’s (zo worden de grote beelden genoemd) op een rij. Het is overweldigend om te zien. Sommige beelden zijn wel 9 meter hoog en als we een foto maken met ons voor de Moai’s zien we pas hoe klein wij zijn (of hoe groot de beelden zijn J)

24 december en vandaag gaan we niet veel doen. We lopen naar het dorp en bellen wat met Nederland. We zien al snel dat de meeste winkels en restaurants dicht gaan. We informeren eens hier en daar en vragen of er op eerste kerstdag iets open is. Alles is dicht en we doen snel wat boodschappen zodat we in ieder geval iets te eten hebben. Aan het einde van de middag eten we wat in het dorp en lopen langzaam terug naar ons huisje. Eenmaal aangekomen in het huisje krijgt Nan een filmpje te zien (hetzelfde filmpje dat inmiddels op deze site staat) en aan het einde van de film vraagt Ray of Nan naar het bekende beeld op Paaseiland wil komen. Het is 10 minuten lopen vanaf ons huisje naar het beeld en eenmaal daar aangekomen staan er waxinelichtjes met daarin een kadootje Nan krijgt nog een filmpje te zien en aan het einde van het filmpje vraagt Ray aan Nan of ze met hem wil trouwen. Uiteraard heeft ze ja gezegd!!! Een huwelijksaanzoek op kerstavond op Paaseiland, dat is niet iets dat we snel zullen vergeten!

De dag erna worden we laat wakker en doen rustig aan. We weten dat alles dicht is met kerst en dus blijven we een beetje bij het huisje. Aan het einde van de middag lopen we naar het dorp waar het echt uitgestorven is. We vinden een leuk (en erg lekker) restaurantje en genieten van ons kerstdiner! We lopen langs een autoverhuur bedrijf en zien dat ze nog een Jeep hebben staan. We informeren eens wat en besluiten de Jeep voor een hele dag te huren. In de net gehuurde Jeep rijden we naar ons huisje en gaan slapen. Het was een leuke kerst, maar het is een rare gedachte om te weten dat er sneeuw ligt in Nederland en wij op het tropische Paaseiland heel mooi weer hebben. Dat is toch een hele andere kerstbeleving. 2^e Kerstdag kennen ze nergens anders op de wereld dan in Nederland en dus is alles in Hanga Rai weer ‘back to normal’. Het is bewolkt als we wakker worden, maar toch besluiten we vandaag het eiland rond te rijden. We hebben de Jeep tenslotte niet voor niets! Als we wegrijden zien we al snel dat het helemaal blauw begint te worden aan de andere kant van het eiland en dus rijden we naar de zon. Wat een geluk!

We rijden eerst nog een keertje naar het prachtige strandje Anakena en genieten van het mooie weer en het lekkere (en super heldere) water! We lunchen op het strand en daarna springen we de auto in en rijden het rondje om het eiland. We komen al snel weer bij het grootste aantal Moai’s op het eiland. (die 15 op een rij) Prachtig! Voor de laatste keer kijken we er nog eens naar en rijden dan naar de berg waar de Moai’s zijn uitgehakt. We zijn hier van de week ook al eerder geweest maar hebben gelezen dat het grootste beeld hier ligt en die hebben we dus niet gezien. Als we er langs rijden ziet Nan ineens het beeld liggen, we rijden erop af en lopen naar het beeld! Het is niet te bevatten hoe de mensen op Paaseiland die kolossale beelden van de vulkaan naar de kust hebben gekregen. Al honderden jaren speculeren wetenschappers hierover en tot op de dag van vandaag hebben ze nog niet een sluitende theorie gevonden. Daarnaast weten ze nog steeds niet of de oorspronkelijke bewoners nu van Zuid-Amerika kwamen of uit de Pacific.

We vervolgen onze weg en scheuren lekker over het eiland. De wegen zijn heel slecht en op sommige plekken kunnen we niet eens van een weg spreken. We rijden langzaam naar het dorp, droppen onze spullen in de cabana, leveren de auto in en gaan bij ons favoriete restaurant op het eiland eten! Op de terugweg lopen we langs de traditionele KariKari show en we besluiten naar binnen te gaan. We zien een uur lang de traditionele dansen van het eiland en zien ook de overeenkomsten met de Maori cultuur in Nieuw Zeeland. Misschien kwamen de oorspronkelijke bewoners van Paaseiland dan toch uit de Pacific? Na afloop lopen we een stukje terug maar zodra we zien dat er tientallen kakkerlakken over straat lopen nemen we lekker de taxi voor het laatste stukje. Op zondag 27 december vliegen we van Paaseiland weer terug naar Santiago. Het was een geweldige week op een geweldig en mysterieus eiland!