Tibet; het dak van de wereld!!!

Op vrijdag 5 juni was het dan eindelijk zover. Vanaf Chengdu vertrekken we per vliegtuig naar het mysterieuze Tibet. Officieel is Tibet onderdeel van China, maar vanaf het moment dat we richting het vliegveld gaan merken we direct dat het niet zomaar een gedeelte van China is. We worden afgezet door onze chauffeur en moeten met het permit in onze hand door de controle. We vliegen over de uitlopers van de Himalaya en hebben een geweldig zicht op de sneeuwtoppen. Eenmaal in Lhasa moeten we lang wachten voordat we het vliegtuig uitmogen. In een vliegtuig dat enkele minuten voor ons is geland denken ze dat er iemand zit die de Mexicaanse griep heeft. Na een klein uur en een koortsmeting verder (we raken eraan gewend) lopen we richting onze gids Kunchok! De eerste dag doen we lekker rustig aan. Lhasa ligt op 3650 meter hoogte en dat is al snel te merken. We duiken dus vroeg ons bed in...

Tibet is een voormalig zelfstandige staat met een eigen cultuur, taal en volk. Het is een totaal andere wereld dan de afgelopen weken in China. Wat gelijk opvalt is dat de mensen goed engels spreken en ze veel vriendelijker zijn dan de Chinezen. Tot de invasie van 1950-1951 en de volksopstand in 1959 was Tibet een zelfstandige staat. De dalai lama is de hoogste geestelijk leider, alleen helaas niet meer welkom in Tibet. De afgelopen jaren was het rustig in Tibet, maar met de komst van de Olympische Spelen naar Beijing vorig jaar waren er weer meerdere onrustigheden en was Tibet het grootste gedeelte van het jaar dicht voor toeristen. Je voelt de spanning als je op straat loopt in Tibet, vooral in Lhasa is op iedere hoek van de straat politie en/of militairen te zien.

De eerste dag van de tour dachten we dat we om 9 uur naar het Potala Palace gingen, maar dat was 8 uur geworden zonder dat we het wisten. Aangezien de andere mensen van onze groep met de trein waren gekomen hadden we geen contact meer gehad met de groep. En dus waren we te laat…. Dat was een lekker begin J We hebben een leuke groep; Derek uit USA, Marine uit Frankrijk, Julie uit Australië, Tsisiko uit Japan en Paul (geboren in Polen) en Yuki (geboren in Japan) die nu in LA wonen.

Het Potala Palace was het paleis van de verschillende dalai lama’s en is een indrukwekkend gebouw. Het is gebouwd op een berg midden in de stad Lhasa en steekt ongeveer 135 meter boven het dal en de stad uit. Er mogen maar een aantal toeristen per dag in en na het laten zien van ons paspoort (waren we door alle haast eerst nog vergeten!) mogen wij naar binnen. We krijgen een uitgebreide rondleiding van onze gids en na meer dan anderhalf uur staan we weer buiten. Omdat er zoveel restricties zijn moeten de toeristen die naar binnen mogen op een van tevoren besproken tijd naar binnen. Wij hadden dus 9 uur meegekregen. Na het Potala Palace gaan we richting de Jokhang tempel. Deze ligt midden in de stad en is een belangrijke plek in Lhasa. Ook hier zien we de pelgrims met de gebedsmolens die meerdere malen een ronde maken om de tempel. Het is ongelofelijk om te zien hoe deze mensen hun geloof naleven. Sommige pelgrims gaan kilometers met handen en voeten over de grond om uiteindelijk de tempel te bereiken. Het is een magisch gezicht.

De volgende dag (inmiddels zijn we aan de hoogte gewend) staat in het teken van tempels bezoeken. We bezoeken onder andere het zomerpaleis van de dalai lama, de Sera Monastery en de Drepung Monastery. We lunchen met de hele groep en ’s avonds lopen we naar het Potala Palace om te zien hoe deze er in de avond uitziet. Compleet met muziek en licht!

We hebben de vierde dag een lange rit voor de boeg, maar het is het meer dan waard als we na meer dan 5 uur rijden aankomen bij het helderblauwe Namtso Lake. Het Namtso Lake is een van de 3 heilige meren in Tibet en het hoogste zoutwater meer ter wereld. In het Tibetaans betekent Namtso ‘heilig meer’. Het ligt op een hoogte van 4720 meter en dat merken we als we het busje uitstappen. We maken een prachtige wandeling langs het meer een berg op. Daar hebben we een prachtig uitzicht op het blauwe meer en de achterliggende bergtoppen. Na een vermoeiende terugreis gaan we lekker vroeg naar bed. De volgende dag verlaten we Lhasa om vervolgens onze weg te beginnen richting de grens van Nepal. Gyantse is de eerste stop op weg naar de grens en het beloofd een mooie rit te worden. We rijden vandaag door de bergen langs het mooie Lake Yamdrok (ook een van de 3 heilige meren in Tibet) en we hebben een prachtige blauwe lucht. De pas in de bergen is geweldig en dat de chauffeur iedere 20 minuten moet stoppen om zijn auto te vullen met water vinden we helemaal niet erg. Dat geeft ons de tijd om mooie foto’s te maken van de omgeving. Aan het einde van de middag komen we aan in Gyantse waar we gelijk doorrijden naar de Monastry waar de Kumpum stupa staat. We vallen met onze neus in de boter, want 1x per jaar is er een heilige gebeurtenis. Dan rollen ze de levengrote Thangka uit en toevallig is dat de ochtend nadat we aankomen.

De volgende ochtend staan we dus vroeg op om lopend naar de Monastery te gaan. Daar kunnen we samen met de lokale bevolking richting de heilige Thangka lopen. Het is een prachtige wandeling met mensen die weken hebben gelopen om hierbij aanwezig te kunnen zijn. Veel tijd hebben we niet om te blijven, want vandaag rijden we van Gyantse richting Sighatse. Sighatse is niet de meest interessante stad van Tibet. We bezoeken de Tashilunpo Monastery en lopen wat rond in het stadje. Eenmaal in de hotelkamer komt dan eindelijk het verlossende telefoontje uit Nederland. Boris is geboren! En dan een paar uur voordat onze telefoons echt helemaal geen bereik meer hadden. Stukje timemanagement Ing!!

We hebben de afgelopen week meer dan genoeg tempels gezien en maken ons dus op voor het letterlijke hoogtepunt van deze trip; Mount Everest (Basecamp). We rijden lang voordat we de eerste sneeuwtoppen zien en bij iedere berg vragen we of dat de Mount Everest is...en dan ineens als we de hoek omrijden van een bergpas staan we oog in oog met de bergketen van de Himalaya en zien we de Mount Everest voor het eerst. Onze gids maakt ons duidelijk dat het vanaf dit punt nog zeker 6 uur rijden is en ook al lijkt de berg dichtbij we waren er nog lang niet. We rijden en rijden en hebben continu een prachtig zicht op de bergen met de sneeuw.

Na diverse stops met schitterend uitzicht komen we tegen het einde van de middag aan in het Mount Everest Basecamp. We lopen wat rond en gaan dan naar de voet van de Mount Everest. Het is niet te bevatten dat we nu daadwerkelijk op het hoogste punt van de wereld zijn, Tenzij je een bergbeklimmer bent komt je niet hoger dan dit. Het is er koud, maar het zicht op de Mount Everest maakt alles goed. We slapen in een tent gemaakt van Yak wol en als het tijd is om te gaan slapen komt er een vriendelijke Tibetaanse dame ons lekker instoppen met Yak dekens.

De volgende ochtend worden we gebroken wakker. Een droge mond, knallende hoofdpijn, ijskoud en licht in ons hoofd wekt de wekker van Julie ons (we moesten er toch uit!). We stappen onder de Yak dekens vandaan en trekken snel iets aan om de zonsopgang te zien. Het eerste uur is het prachtig, daarna komen de wolken. Na twee instant koffies pakken we onze spullen voor de laatste rit in Tibet. Het mag dan de laatste rit zijn, het is wel de langste. We hebben een rit van 11 uur voor de boeg!! Ondanks het lange rijden is het een leuke dag. We stoppen regelmatig om onder andere te lunchen of gewoon om wat foto’s te maken. Als we aan het einde van de dag (het is dan inmiddels 9 uur ’s avonds) op een bergpas aankomen is er werk aan de weg en kunnen we niet verder. We moeten een uur wachten die we doorkomen met een Duits stel dat we ontmoeten (Chris en Steffie). Rond 23.00 uur komen we aan in ons hostel, het mag de naam hostel eigenlijk niet dragen!!! Een oude, muffe en vieze bende, maar goed morgenavond slapen we in Kathmandu! We vallen snel in slaap.....de laatste nacht in het prachtige Tibet!

Als we rond 7 uur op moeten voelen we de vermoeidheid. Vandaag gaan we Tibet verlaten en gaan we richting Kathmandu (de hoofdstad van Nepal). Eenmaal aan de grens konden we, na een uur wachten, makkelijk de grens overlopen. Nepal en Tibet worden gescheiden door een brug met halverwege een streep. Een visa kopen en natuurlijk nog even met de hand signeren door de Immigration Officer. Vervolgens met z’n 7-en een Jeep gehuurd die ons in 5 uur naar Kathmandu heeft gebracht. Hier hebben we met Paul, Yuki, Marine, Steffie en Chris lekker gegeten om een geweldige trip af te sluiten. Tibet was het hoogtepunt van onze reis tot nu toe!!!

Kunming, Dali, Lijiang en terug naar Chengdu!

Kunming; wat een oase na de laatste dagen in Guilin en Yangshou. We hebben een geweldig hostel en aangezien we allebei erg moe waren van de afgelopen dagen besluiten we rustig aan te doen. Een dagje niets….lekker in de zon! De volgende dag gaan we naar het Stenen woud. Dat zijn rotsformaties die van bovenaf lijken op een bos van stenen bomen. De weg erheen was een avontuur op zich. Eenmaal aangekomen op het busstation staan er honderden mensen te wachten. Een goed engels sprekende jongen legt ons uit dat het vandaag een Nationale feestdag is, hebben wij weer. We moesten ons letterlijk door de Chinezen heen duwen, maar uiteindelijk hadden we na 3 bussen een plekje. 2 uur hebben we erover gedaan en toen waren we eindelijk bij het Stenen woud. Het was prachtig om te zien! In Kunming hebben we vrijdag de bus genomen (busrit van 5 uur) naar Dali.

Aangekomen in Dali worden we opgehaald van het busstation door iemand van ons hostel. We hadden niet echt iets van tevoren geboekt en daardoor was alles in het oude centrum vol. We komen aan in een hostel dat iets wat treurig aandoet. Het meisje achter balie van de receptie helpt daar niet echt aan mee. We hebben een prima kamer en we kunnen zelfs mee eten met de staf voor maar 10 yuan. Dat is iets meer dan een euro per persoon. Helemaal goed! We hebben maar 1 dag in Dali en willen veel zien, maar als we wakker worden de volgende dag regent het HARD! Geen sightseeing dus in Dali voor ons. We laten het er niet bij zitten en gaan met paraplu toch naar het oude centrum van dit pittoreske stadje. We lopen wat rond en gaan lekker lang lunchen.

In de namiddag nemen we de bus naar Lijiang. De rit duurt 3,5 uur en is echt prachtig. We rijden langs rijstvelden waar geen einde aan lijkt te komen, door kleine dorpjes waar een paar huizen staan en we rijden door de bergen. Mensen zijn aan het werk in de regen en ondanks dat het al half zeven in de avond is is iedereen aan het werk. Geen 9 tot 5 baan, wat hebben we het toch goed! Lijiang is een oud stadje in de provincie Yunnan dat onder andere bekend staat om de Naxi cultuur. Deze cultuur stamt af van de Tibetaanse nomaden en de Naxi’s hebben naast een ander uiterlijk ook een ander schrift dan de Chinezen. Het stadje is een werelderfgoed en werd in 1995 gedeeltelijk getroffen door een aardbeving. Grote delen waren verwoest, maar ze hebben het weer mooi opgebouwd. Het is hier hoger dan in de andere plaatsen (Lijiang ligt op 2700 meter) en dan merken we al wel. We zijn kortademig en na lang lopen merk je eerder de vermoeidheid.

We lopen wat rond in het oude stadje dat met de smalle straatjes en vele eettentjes erg gezellig is. Als het aan het einde van de dag mooier weer lijkt te worden lopen we naar Black Dragon Pool. Vanaf hier moeten we een mooi uitzicht hebben op Jade Dragon Snow Mountain. Lijiang telt maar liefst 13 bergen met eeuwige sneeuw, maar helaas als we aankomen zien we er maar 1. Genoeg voor ons, we lopen terug en eten wat in Lijiang dat er ‘s avonds nog gezelliger uitziet dan overdag. We wanen ons in een filmdecor. De typische Chinese lampionnen, de keien in de steegjes en de oude Chinese huisjes maken Lijiang tot een leuk dorpje!

Aangezien het weer in Lijiang niet met ons mee wil werken besluiten we toch na twee dagen naar Chengdu te vliegen. We hebben gezien dat het daar mooi weer is en dat geeft ons mooi de gelegenheid om een beetje uit te rusten.In Chengdu hebben we eerder deze reis het ‘permit’ voor Tibet geregeld en vandaar dat we dus vanaf die stad moeten vertrekken naar Tibet. Tibet is nog steeds officieel onderdeel van China, maar om de ‘provincie’ in te komen moet je officieel toestemming vragen en moet je in een groep reizen. Het eerste permit is om Tibet (Lhasa) in te komen en dan heb je nog een nieuw permit nodig om vervolgens Lhasa te mogen verlaten. Wij hebben 5 dagen op ons permit moeten wachten en zijn erg benieuwd of ze erg streng zijn.

De afgelopen dagen hebben we dus een beetje rustig aan gedaan voordat we morgenochtend naar Lhasa (Tibet) vliegen. We hebben er zo veel zin in!!! We maken vanaf Lhasa een trip door Tibet die ons rond 13 juni zal afzetten aan de grens van Nepal. Tot die tijd zijn we dus waarschijnlijk niet online. Het is een beetje vreemd dat net op het moment dat de dalai lama in Nederland is wij naar Tibet vertrekken. Maar het maakt ons avontuur er niet minder om. Morgenochtend rond half 9 vliegen we naar het dak van de wereld!!!

Guilin, Yangshou en de rijstvelden van Longsheng

Om 6 uur in de ochtend kwamen we (met een tergend langzaam rijdende taxi chauffeur) aan in ons van tevoren gereserveerde hostel in Guilin. Aangezien het nog te vroeg was hebben we een klein uur zitten wachten tot er iemand was die ons een kamer kon geven. Gelijk maar even gekeken wat er allemaal te doen is, dus vol goede moed stappen we in de gratis shuttle van ons hostel naar Beauty peak en naar de Reed Flute Cave. Eenmaal aangekomen bij Beauty Peak begon het spontaan keihard te regenen. Aangezien dat een uitkijkpunt is, leek het ons geen goed idée dat te doen. Dan maar naar de grot. Dat was op zich een prachtige grot en al niet op de laatste plaats omdat de Chinezen hier een waar lichtspektakel van hebben gemaakt. Bij diverse steenformaties staan bordjes met benamingen en als je lang genoeg kijkt zie je er inderdaad vanzelf een olifant of een groentetuin in. De volgende dag hebben we de bus gepakt naar Yangshou. Dat is de uitvalbasis voor het karstgebergte.

In Yangshou was het iets minder weer dan we gedacht hadden, maar toen we aankwamen was het weer goed genoeg om een fiets te huren. We hebben gefietst door de rijstvelden en de kartsbergen. Het was prachtig! Onderweg hebben we gestopt bij een Nederlands hostel (The Giggling Tree) en hebben we wat gedronken. We hadden op diverse borden al gezien dat we een ballonvlucht konden maken en dus hebben we die voor de dag erna besproken. Toen we ‘s ochtends wakker werden was het weer zo slecht dat er van een luchtballonvaart geen sprake kon zijn. Hmm, das jammer en we konden ook niet de volgende dag aangezien onze vlucht vaststond. We hebben lang gepraat met de dame achter de balie maar uiteindelijk is het ons gelukt om onze vlucht een dag te verzetten. En nu maar hopen dat het mooier weer is de dag erna. In de middag hebben we een taxi brommer genomen naar Moon hill. Bijna de hele weg naar boven heeft er een vrouwtje met een koelbox meegelopen. In de hoop dat we een flesje water zouden kopen. Op de terugweg hebben we dat maar gedaan. Boven op de berg hadden we een prachtig uitzicht.

In de avond hebben we (na lang twijfelen of het niet te toeristisch was) toch maar de tour geboekt naar de cormorant fishing. Dat is een oude traditie in China waar ze vissen met aalscholvers. Ze binden de keel dicht van de aalscholvers en als deze dan een vis vangt komt die wel in de bek, maar doorslikken kan dus niet. De visser pakt vervolgens de aalscholver en pakt de vis uit de bek. We ontmoeten een Amerikaanse biologe en dat is wel interessant. Ze heeft onderzoek gedaan naar verschillende vogels en is op haar weg naar Australië om onderzoek te doen naar de cormorant. Ze heeft mooie verhalen en is wild enthousiast om de aalscholvers aan het werk te zien. Wij denken er het onze van!

Na het cormorant fishing lopen we nog even door het stadje. Toen we langs een touroperator liepen hoorde we twee Nederlanders (Rob en Laura) over een ballonvaart. We raakten aan de praat en bleken in hetzelfde hostel te slapen. We besluiten om wat te gaan drinken met z’n vieren en na een paar biertjes zijn we gaan slapen, in de hoop dat het weer zou opknappen de volgende dag.

De volgende morgen leek het weer iets beter te zijn en hebben we vroeg in de morgen de public bus genomen naar Xingping. Vanuit hier hebben we een boottochtje gemaakt op een bamboe boot. Op de Li rivier door de prachtige pieken van het karstgebergte was het goed vertoeven. Xingping is een klein stadje en nadat we daar een aantal uur hadden rondgelopen en hadden gegeten hebben we de bus terug genomen. We waren we benieuwd naar onze ballonvaart. Het weer zag er beter uit, maar we wisten nog niet of de vaart wel door zou gaan.

Het was 4 uur en de ballonvaart ging door! Wat te gek!! We gingen met Rob en Laura de luchtballon in, nadat de gids ons wist te vertellen dat we een 5***** star piloot hadden. Goed om te weten! De eerste 10 minuten heeft Nandy wel met knikkende knieën gestaan, maar daarna was het HELEMAAL TE GEK! Prachtig uitzicht over de rijstvelden, op de karstbergen en het dagelijkse leven op het platteland. Een onvergetelijke ervaring.Na de ballonvaart hebben we nog wat gedronken met Rob en Laura en helaas moesten we toen alweer afscheid nemen om de bus te pakken naar Guilin. Daar kwamen we rond 10 uur in de avond aan en zijn lekker gaan slapen. De dag erna hadden we immers alweer een drukke dag.

De rijstvelden van Longshen liggen op ongeveer 3 uur rijden van Guilin. Midden in een boerendorpje liggen rijstvelden die op het hoogste punt meer dan 800 meter hoog zijn. De steile rijstterrassen van de “Ruggengraat van de Draak” behoren tot de mooiste landschappen in China. De heuvels hier worden bewoond door Zhuang en Yao-minderheden. De tocht naar de rijstvelden ging uiteraard niet in 1x, maar er werd op diverse locaties gestopt. Zo ook bij Zhuang village, waar de vrouwen wonen met de lange haren. We wonen een (iets wat toeristische) show bij en vervolgen onze weg.Eenmaal aangekomen bij het startpunt van de wandeling lopen we een half uur omhoog door het oude dorpje van Ping’an en hebben halverwege een lunch. Nog eens een kwartier klimmen en we hebben een geweldig uitzicht over de rijstvelden. We zijn er op het juiste moment, want alle rijstvelden staan vol met water. We lopen naar verschillende uitkijkpunten en als we beneden zijn hebben we nog een tocht met een minibus voor de boeg. Deze gaat met 80 km per uur door de scherpste haarspeldbochten! In Guilin willen we de taxi nemen naar het vliegveld als we worden aangesproken door een dame. Ze moet mensen ophalen voor een hotel op het vliegveld en vraagt of we mee willen rijden. We mogen voor een zacht prijsje met haar mee. Een super luxe busje, goed geregeld!

Op het vliegveld van Guilin hebben we gelukkig niet lang hoeven wachten en toen we eenmaal in het vliegtuig zaten zijn we allebei snel in slaap gevallen. De vlucht hebben we niet echt bewust meegemaakt. Voordat we het wisten waren we dus al in Kunming. Nu eerst een dagje uitrusten.....valt niet mee dat reizen! J

Xi'an, Chengdu en de Cruise over de Yangtze!

Nadat de regen een beetje was gestopt en het beter weer werd zijn we met de bus richting het Terracottaleger gegaan. Voor degene die niet direct weten waar we het over hebben; dat zijn die beeldjes van krijgers die je in Nederland bij de Blokker en Xenos kan kopen, maar dan op ware lichaamslengte (1.80 meter). Op ongeveer een uur rijden van Xi’an staan 8099 terracottafiguren die als grafgiften zijn meegegeven aan de eerste keizer van China. Pas in 1974 ontdekten boeren die een put aan het graven waren een terracottasoldaat, degrootste archeologische vondst van de 20^e eeuw. Er werd verder gegraven en met de opgravingen kwamen duizenden soldaten en paarden te voorschijn, een heel leger dat de keizer had laten maken voor zijn graftombe. Ze hebben tot op de dag van vandaag nog geen idee hoeveel er nog onder de grond liggen. Er waren 3 hallen waarvan we van de kleinste naar de grootste hal zijn gelopen. De eerste twee vielen iets tegen (lees heel erg tegen) maar de grote hal was erg indrukwekkend. Na een lange dag hebben we heerlijk gegeten in een eettentje aan de overkant van ons hostel. Het eten was te gek, maar we moeten denk ik nog steeds wennen aan het feit dat de Chinezen het niet zo nauw nemen met de hygiëne.

Diezelfde avond zijn we naar de fontein en lichtshow gegaan bij de Big Goose Pagode. We hadden ons er niet veel van voorgesteld, aangezien de jongen achter de receptie in ons hostel niet echt begreep wat we daar gingen doen, maar het was echt een spektakel! Achteraf hebben we gelezen dat het waterspektakel dat we gezien hebben de grootste is in Azië. (ook weer gezien J)

Iedere keer als we een nieuwe stad in het vooruitzicht hebben denken we dat het nu wel een minder grote stad zal zijn. Die verwachting hadden we ook bij Chengdu, maar ook hier is niets minder waar. Met meer dan 10 miljoen inwoners was het weer een drukte van belang toen we met de nachttrein vanuit Xi’an in Chengdu aankwamen. Gelukkig stond er iemand van ons hostel te wachten om ons op te halen. We hadden een te gek hostel dat ze zelf een design hostel noemde. Zweeds design (Ikea) om precies te zijn! We hebben gelijk de tour naar de reuze panda’s geboekt. In Chengdu is hét Chinese panda-fokcentrum gevestigd, dat voor het publiek toegankelijk is. Dit is voor de meeste toeristen de reden voor hun bezoek aan Chengdu (en dus ook voor ons). In het reservaat leven de laatste wilde panda’s en wordt geprobeerd panda's te fokken om zo het uitsterven van deze soort tegen te gaan. Er wordt geschat dat er nog circa 1000 panda's in het wild bestaan. Wat een super leuke beesten, en wat erg om te weten dat er nog maar zo weinig van leven in het wild!

De volgende dag hebben we, samen met twee Amerikanen Sean en Neil, een auto geboekt (met chauffeur) naar de Boeddha van Leshan. Ze zeggen (ach, ze zeggen wel meer) dat het de grootste Boeddha van de wereld is. Eenmaal aangekomen op de berg stonden er (weer) honderden chinezen in de rij om langs de rotswand langs de Boeddha naar beneden te lopen. Het was lang wachten, maar zeker de moeite waard! (zie de foto’s). Na afloop hebben we de boot genomen die ons een nog beter uitzicht gaf op de Boeddha. Het was geweldig! Een uur te laat kwamen we bij de chauffeur en zijn we terug gegaan naar Chengdu.

‘s Avonds hebben we met Sean en Neil gegeten (en nog een Nederlandse jongen; Matthijs) en na een paar biertjes zijn we lekker gaan slapen. We hebben die zondag een dagje niets gedaan, beetje rond gelopen in Chengdu, naar het People’s park geweest en ‘s avonds een lekkere westerse hamburger (met ketchup) gegeten! Heerlijk na al die rijst!

Over het algemeen beginnen we te wennen aan de Chinezen. Het went dat niemand engels spreekt, dat ze ALTIJD voordringen, dat ze spugen en roggelen, dat ze eten met hun mond open en het niet zo nauw nemen met de hygiëne. Maar wat zeker niet went is dat we op de meeste plekken aangestaard worden. Ze zijn het gewoon nog niet echt gewend toeristen. Meestal kennen ze een zin; Where are you flom? En geloof ons, we hebben inmiddels de hele wereld gehad. Finland, België, IJsland we hebben er een sport van gemaakt om een land te noemen waar ze niets over weten! Gezien de drukte die overal is en de treinen, boten en bussen die altijd vol zitten hebben we besloten dat we de volgende keer als iemand vraagt ‘Where are you flom?’ als antwoord ‘Mexico’ geven. Misschien hebben we dan eens een plekje in de bus J

Een ‘cruise’ over de Yangtze rivier, stel je er niet te veel van voor! Dat hadden wij ook niet gedaan en toch was het mogelijk dat het tegenviel. Geen Isaac die lekker cocktails maakt en al helemaal geen Captain Stubbing. Nee, deze cruise kwam niet in de buurt van de versie die we van TV kende! Vanaf Chengdu moesten we eerst met de bus naar Chongqing en daarna nog eens 4 uur met de bus naar Wanzhou. Geen plekje is onbenut in deze bussen. Een bus met 50 zitplaatsen heeft 50 zittende passagiers. Vanaf Wanzhou zou onze ‘cruise’ boot ons in 3 dagen naar Yichang brengen. De boot vaart over de Yangtze rivier, dat is de op twee na langste rivier van de wereld met een totale lengte van 6380 kilometer.

Er zijn in China twee soorten boten die over de Yangtze rivier gaan; een luxe boot voor toeristen en een minder luxe boot voor Chinezen. Gezien het budget hebben wij uiteraard voor de Chinese versie gekozen en dat hebben we geweten! We deelde een hut met twee andere mensen en even was het spannend wie er bij ons in de hut kwamen slapen. Al snel kwam er een oude manke man met een stok aanlopen die bij ons sliep. Het tweede bed was voor een andere Chinese man. De eerste uren ging het nog wel, maar al snel bleken ze allebei zo hard te snurken dat we geen oog hebben dicht gedaan. Nandy was al verkouden en na een nacht weinig slaap ging dat niet veel beter. Snel wat grieppillen gepakt (Duitse maak, dank je Maart!) en ook de griep was snel verdwenen. De boot werd naarmate we langer onderweg waren viezer en viezer en zo ook onze hut!

De tocht door de kloven was prachtig en zeker de moeite waard, door de Little Three Gorges was echt adembenemend. Na 3 dagen kwamen we bij The Big Dam aan. De Three Gorges Dam is de grootse ter wereld en voor de bouw hiervan moesten meer dan 1,5 miljoen mensen verhuizen. Het kunstmatige meer dat ontstaat is meer dan 620 km lang. De reden van de bouw van deze dam is het bevorderen van het scheepsvaart verkeer, het verkleinen van de kans op overstromingen en de bijkomende energieproductie. Deze dam zal het water in totaal 175 meter laten stijgen en onderweg zagen we de hoogte aanduidingen al staan. De dam is niet normaal zo groot, je kan je er geen voorstelling van maken tot je het gezien hebt. Na de dam snel de bus in richting Wuhan.

Na een busrit van 6 uur waren we eindelijk in Wuhan en in ons hostel. Snel een (lange) douche genomen en gaan slapen. In Wuhan is niets te beleven, het is een redelijk saaie stad. Gelukkig hadden we de volgende dag maar een paar uur voordat onze trein naar Guilin zou vertrekken. We kunnen inmiddels geen trein meer zien. We kennen het nu wel, we treinen al vanaf Sint Petersburg!!

Nu zijn we in Guilin (het zuiden van China) waar we het prachtige karstgebergte gaan bekijken. Daarna zullen we naar Kunming vliegen om onze weg weer naar Chengdu te vervolgen. Vanuit daar gaan we naar Tibet; het dak van de wereld!!!!

Het drukke Beijing (Peking)!

Dat was even wennen; van het rustige Mongoolse landschap naar de drukte van Peking of zoals de stad hier heet Beijing. We kennen deze stad natuurlijk allemaal van de Olympische Spelen van vorig jaar.

De dag dat we aankwamen waren we best moe van de treinreis en wilde een taxi nemen, maar we hadden nog geen Chinees geld op zak. Op zoek naar een ATM en dat terwijl alle Chinese tekens op je af komen. Er is werkelijk geen touw aan vast te knopen. You know an ATM? Mooi, dat begrijpen ze dus ook niet. Wat ze wel begrijpen is dat we toeristen zijn en dat ze geld kunnen verdienen aan ons. ‘You want Taxi’. Ja dat willen we wel, alleen hebben we geen geld! Na ongeveer 45 minuten is het gelukt om geld te pinnen en konden we een taxi (on the meter, please) naar ons van tevoren geboekte hostel nemen. We hebben de rest van de dag niet zoveel meer gedaan.

De volgende dag zijn we op tijd naar de Verboden Stad gegaan. Dat is een paleizen complex dat midden in de stad ligt en zoals de naam al doet vermoeden een stad op zich. Het complex heeft een oppervlakte van ongeveer 70 hectare en was tot 1925 niet voor het publiek open. Voor Chinezen zelf is een bezoek aan de Verboden Stad een vakantie op zich. Wij werden om de 10 minuten wel aangesproken door een Chinees of ze met ons op de foto mochten. Je zou toch zeggen dat ze inmiddels wel gewend zijn aan toeristen, maar blijkbaar niet. Kinderen werden naar voren geduwd om maar een foto met ons te kunnen maken.

De elektronische gids vertelde ons (in het Nederlands!) welk gebouw waarvoor gebruikt werd. Na een halve dag was het best lastig om alle namen van de Ming en Qing Dynastie te onthouden. Daarnaast was het zo druk met (voornamelijk) Chinese toeristen dat het tijd was om de stad te verlaten. We zijn naar het tegenover gelegen JingShan park gelopen, waar we op het gelijknamige gebouw een prachtig uitzicht hadden over de Verboden Stad. Toen pas konden we goed zien hoe groot het totale complex eigenlijk is. Nou ja, prachtig uitzicht....de smog in deze stad is echt ongelofelijk. Het stadsbestuur heeft rond de organisatie van de Olympische Spelen vorig jaar erg hun best gedaan om de smog tijdelijk te verminderen, maar daar is nu weinig van te merken. De lucht is hier nooit blauw, maar altijd grijs. Toen we naar beneden liepen werden we aangesproken of Nandy niet als Chinese keizerin op de foto wilde. Ach, we zijn er nu toch.....de Chinese dames namen hun taak erg serieus en er kwam zelfs een paraplu voor het juiste licht aan te pas. We zullen jullie de foto die de dames hebben gemaakt besparen. Iets wat overbelicht J

Alle verhalen die we hadden gehoord over Chinezen zijn waar. Ze spugen overal waar ze kunnen (en schrapen daarvoor nog eens extra hun keel), ze hoesten en houden geen hand voor de mond, ze boeren openlijk en echt beschaafd eten doen ze ook niet. Verder is het overal druk, druk en nog eens druk. De bussen zitten vol, de fietspaden zijn vol, ze staan overal voor in de rij en het maakt niet uit hoe laat je op straat loopt het is altijd druk. Wij begrijpen na een paar dagen wel waarom er een geboortebeperking is in dit land. Het is echt VOL!

Voor de volgende dag hadden we een tour geboekt naar de Chinese muur. Die wilde we natuurlijk erg graag zien. De Chinese muur is één van de nieuwe 7 wereldwonderen! Wij hebben gekozen voor een minder toeristisch gedeelte van de muur namelijk het gedeelte van Jinshanling (dat is vanaf Beijing nog 3 uur rijden). Vanaf hier konden we een wandeling van 10 kilometer over de muur maken naar het verder geleden Simatai. De muur is op dit gedeelte nog niet gerenoveerd en dat was te merken. Steile stukken waar je echt moest oppassen dat je niet viel en geen leuningen zoals die op sommige toeristische stukken wel gemaakt zijn. De eerste twee kilometer dachten we wel waar zijn we aan begonnen, maar het uitzicht en het feit dat we de muur kunnen zien zonder dat we omver gelopen worden door toeristen was te gek! We waren op een gegeven moment de enige op de muur, de resterende 7 anderen van ons groepje waren al een kilometer vooruit gelopen. Aan het einde van de 10 kilometer heb je de keuze tussen nog 20 minuten naar beneden lopen (en onze voeten deden al zo zeer) of via een tokkelbaan over een meer naar beneden en dan met een bootje verder. Ray ging voor de tokkelbaan, maar Nandy durfde eigenlijk niet. Toen Ray halverwege schreeuwde dat het ‘helemaal te gek’ was is Nandy ook maar gegaan. (alles beter dan nog 20 minuten lopen). Het was een super te gekke dag!! Eenmaal terug in het hostel zijn we vrij vroeg gaan slapen, hakt er toch wel in die 10 km lopen.

Toen we wakker werden was het even spannend of we nog konden lopen, maar we hadden niet veel last van spierpijn. Net als Lenin heeft Mao Zedong ook een mausoleum en dat is niet te missen als je op het plein van de Hemelse Vrede staat. Rijen dik staan de Chinezen daar te wachten tot ze Mao mogen zien. Wij waren er vroeg bij, om 8 uur ’s morgens stonden we in de rij tussen duwende Chinezen. Wij werden alleen na 45 minuten uit de rij gehaald omdat we slippers aanhadden en geen dichte schoenen. Om het zacht uit te drukken was Ray ‘not amused’ en dus zijn we (na het zeggen van de nodige scheldwoorden) vertrokken zonder Mao te zien. Ach we hadden al onze twijfels na het zien van Lenin dus echt erg vonden we het niet! We hebben de bus genomen naar het zomerpaleis. Daar waar de Verboden Stad als winterpaleis diende hadden de keizers van die tijd ook een buitenverblijf; het zomerpaleis. Dat is een groot complex met nog meer tempels en een groot meer ervoor. We hebben daar wat rondgelopen, paleizen en tempels bezocht en voor een uur een elektrisch bootje gehuurd. Erg leuk! ‘s Avonds zijn we naar een Chinese acrobaten show gegaan, niet te geloven wat ze allemaal kunnen. Bordjes hooghouden, zichzelf helemaal opvouwen en de meest acrobatische kunsten.

De Chinezen zijn nog steeds erg trots op het feit dat de Olympische Spelen hier vorig jaar gehouden zijn. Overal kan je dus souvenirs kopen met het logo van Beijing 2008 erop. Een speciale metrolijn is aangelegd en de Chinezen zelf zien een bezoek aan het ‘Bird’s Nest’ (het Olympisch stadion) als een ‘must’ als je Beijing bezoekt. Dus wij konden niet achterblijven. We hebben de nieuwe metrolijn uitgeprobeerd, maar helaas toen we eenmaal aankwamen bij het Olympische dorp waren we te laat en zagen we niets anders dan een Olympisch stadion in het donker! Maar we zijn er wel geweest!!

De laatste dag hebben we een fiets gehuurd om door de stad te fietsen, na al dat lopen was dat een verademing. Maar niets relaxed fietsen, je moet iedere seconde op blijven letten want Chinezen rijden je overal en aan alle kanten voorbij. We zijn eerst naar de Temple of Heaven gefietst, we hebben daar wat rondgelopen en zoals in alle parken in Beijing waren ook hier veel mensen aan het sporten. Ray werd gevraagd of hij even mee wilde doen met een soort van tennis (maar dan anders). Na het park en de tempel zijn we naar een hippe buurt gefietst waar ze de meest toffe winkels en koffiebarretjes hadden. Aan het einde van de dag zijn we terug gegaan naar het hostel.

In de avond was het tijd om Beijing te verlaten. We zijn met de nachttrein richting Xi’an gegaan. Op het station wisten we weer even niet wat we meemaakte. Duizenden Chinezen die de trein namen en we hebben in totaal 2 toeristen gezien. De treinreis zelf was prima en na een goede nacht zijn we inmiddels in Xi’an. Het regent hier zo hard dat het zelfs niet mogelijk is 5 minuten een wandeling te maken. We gaan morgen het Terracotta legen bekijken en daarna snel deze stad verlaten. Tot die tijd wachten tot de regen stopt.

De Trans Siberië Express

We hadden er al veel over gelezen en uiteraard veel over gehoord, maar eindelijk mochten we het zelf gaan beleven. De trein der treinreizen; De Trans Siberië Express.

Op maandagavond ‘s avonds zijn we op de trein gestapt in Moskou. Met de metro van het hotel naar het station en vervolgens een beetje zoeken naar de juiste trein (valt niet mee dat Russisch). Maar uiteindelijk onze coupe gevonden en we konden vertrekken. We zitten in totaal meer dan 7800 kilometer in de trein en als we niet zouden uitstappen zou het een week duren om van Moskou naar Peking te reizen (en er zijn mensen die dat doen!). Tot onze eerste bestemming is het iets meer dan 5100 kilometer in de trein zitten en we kunnen ons er nog niet veel bij voorstellen dat de trein maar blijft rijden en blijft rijden. Onderweg stoppen we op verschillende plaatselijke stations en de stoptijd varieert van 1 tot 20 minuten. Je moet niet te ver van de trein lopen want deze vertrekt zonder dat je daar een signaal voor krijgt. Dikke pech dus als je dan ergens anders bent. Op de stations verkopen locals instant maaltijden die we met het kokende water uit de samovar (warmwater ketel) kunnen maken. Dat is dus ook ons eten voor de hele treinreis. We hebben noodles, koffie, thee, crackers en beleg meegenomen om de dagen in de trein door te komen. En natuurlijk de wodka, slapen we lekker op! Er lijkt geen einde aan te komen. We passeren verschillende landschappen en na het doorkruizen van 5 tijdzones komen we aan in onze eerste echte stop; Irkutsk, midden in Siberië. Het is dan inmiddels vrijdagochtend.

Daar werden we opgewacht door Olga die ons naar Listvyanka heeft gebracht. Dat is het dorpje dat aan Lake Baikal ligt. Lake Baikal is het grootste zoetwater meer ter wereld en heeft een lengte van meer dan 630 kilometer. Wij zitten in een chalet dat prachtig uitzicht heeft op het meer. Lake Baikal is helemaal bevroren en dat levert ons mooie foto’s op. In Listvyanka zelf is niet zoveel te beleven komen we snel achter (zeg maar gerust niets!!). We maken een tocht met een hovercraft over het bevroren meer (helemaal te gek), we lopen over de plaatselijke markt en eten de Omul (plaatselijke vis). In ons Chalet ontmoeten we een stel uit Canada en voordat we het weten is het alweer tijd om te gaan slapen. Wegens het tijdverschil gaat dat wel lukken….

Na wat dagen aan het Baikal meer, waar we wel uitgekeken waren, gaan we op weg naar Irkutsk. Wederom niet zoveel te beleven behalve de huisjes van The Decemberists (die Ray vanwege ‘de band’ graag wil zien J). Na wat lopen door de stad is het opnieuw tijd om aan een treinreis te beginnen en nu naar het mysterieuze Mongolië. Ulaan Bataar, de koudste hoofdstad ter wereld, is onze volgende bestemming. Na uren wachten aan de grens (we weten nog steeds niet waarom het 5 uur moest duren) reden we Mongolië binnen.

Eenmaal aangekomen in Ulaan Bataar stonden er veel mensen met naambordjes, maar geen spoor van onze naam. Even wachten dus, maar na een half uurtje kwam Bert ons halen. Bij Bert zouden we de komende 4 dagen verblijven. Bert, een oude wereldreiziger, is 12 jaar geleden een wereldreis gaan maken en is toen zijn Mongoolse vrouw tegen gekomen. Inmiddels woont hij sinds 2000 in the middle of nowhere samen met zijn vrouw en twee kinderen. Daar waren er tenminste twee totdat wij aankwamen, want zijn vrouw was de avond voordat wij aankwamen bevallen van hun derde kindje. Niets kraamtijd, gewoon alsof er niets gebeurd is weer aan de slag. Het is moeilijk te beschrijven hoe we die dagen hebben beleefd, maar bijzonder was het in ieder geval wel. We sliepen op een bed dat zo hard was als een betonnen vloer, hadden geen stomend water (wassen in de rivier) en licht kregen we door middel van kaarsen. Ik zal maar zwijgen over het toilet!! De eerste avond was Bert dronken vanwege de geboorte van zijn kind (en dronken is echt zacht uitgedrukt!) en de andere dagen hebben we van de omgeving genoten en uiteraard zijn we gaan paardrijden door het Mongoolse landschap.

Na een dag Ulaan Bataar was het hoogste tijd voor ons laatste deel van de Trans Mongolië Express. De reis van Ulaan Bataar naar Peking. Dat was zeker een van de meest luxe coupés die we hadden gehad en we zaten nog geen 5 minuten in de trein toen onze buurman (van twee coupés verder) ons erop wees dat we hem echt moesten helpen met zijn voorraad Wodka waar hij niet doorheen kwam! Aangezien het acht uur ’s ochtends was hebben we even gewacht tot in de middag. De reis was prachtig, door de Mongoolse Gobi woestijn naar de grensovergang. Hier moesten we lang wachten omdat het onderstel van de trein verwisseld moest worden. Het Chinese spoor is minder breed dan het Russische en Mongoolse spoor. De trein gaat dus (terwijl je er nog in mag blijven zitten) omhoog en de wielen worden vervangen. Het lange wachten werd met behulp van onze Finse vriend Seppo (die van de Wodka) en twee Nederlanders (Richard en Esther) een stuk leuker. In verband met de Mexicaanse griep hebben we 10 minuten met een wegwerp thermometer onder onze arm gezeten, gelukkig was er niets aan de hand.

Inmiddels zijn we in Peking en voor zover we het kunnen inschatten gaan we hier een paar te gekke dagen hebben.

PS: bedankt voor alle reacties, erg leuk om te lezen!

Naar Moskou!

De Hermitage is het grootste museum ter wereld en dat te bedenken dat er maar 5% van alle kunst, die eigendom is van de Hermitage, voor het publiek te zien is. Je kan makkelijk verdwalen en we hadden dus van tevoren al besloten niet alles te willen zien. Na een aantal uren dwalen door de Hermitage vonden we het wel genoeg. Uiteraard hebben we de zalen met de Nederlandse meesters bezocht.

Aan het einde van de avond was het tijd voor onze eerste treinreis (er zullen er nog vele volgen) naar Moskou. We hadden alle voorzorgsmaatregelen genomen maar toen we eenmaal aan de provodnik ons ticket hadden laten zien werden we wel blij. Een super luxe coupe met lekkerekussens en een echt bed. We hebben dus heerlijk geslapen en moesten zelfs de wekker zetten om wakker te worden. We kunnen alleen maar hopen dat de trein naar Irkutsk in de buurt gaat komen van deze luxe trein.

Eenmaal aangekomen in Moskou was het metrostation dicht. De taxichauffeur zei dat er een bom was afgegaan, maar onze theorie is dat hij de situatie iets ernstiger wilde maken zodat de prijs van de rit omhoog kon. Het regende ook nog dus besloten we toch maar de taxi naar ons hotel te nemen. Daar kwamen we voor hetzelfde probleem te staan als in St.Petersburg; stadsverwarming! Het was 27 graden op onze kamer en echt heel erg warm. 4 kamers later zaten we eindelijk aan ons welverdiende ontbijt.

Toen het eenmaal een beetje zonniger werd besloten we toch maar de stad in te gaan, op zoek naar kaartjes voor het circus (we zijn tenslotte in Rusland). Daar waren we 20 minuten voor aanvang van de volgende voorstelling en dus sloot dat prima aan. Eenmaal binnen wisten we niet wat ons overkwam….in de hal liepen honderden kinderen met hun ouders (het was zaterdagmiddag) om op de foto te gaan met een kameel, een tijger, een aap, een walibi, een beer of een luipaard. Het circus was te gek en na een leuke voorstelling zijn we richting het Rode plein gegaan.

Toen we van het Rode plein afliepen zei Ray ineens: “ He, dat lijkt Fernando Ricksen wel” Fernando Ricksen is een Nederlandse speler van Zenith St.Petersburg en een vriend van Mark, de broer van Ray. En ja hoor…het was hem! Of we zondagmiddag naar de wedstrijd van Zenith St.Petersburg wilde tegen FC Lokomotiv Moskou? En of we na 8 uur die avond nog iets kwamen drinken in het Ritz Carlton hotel? En dus zaten we 3 uur later in ons backpackers outfit in het (5 sterren) Ritz Carlton hotel thee te drinken met Fernando Ricksen!!! En toen hij ons ook nog mee naar boven nam naar de hippe O2 club om een glas champagne te drinken met uitzicht op het rode plein kon de avond niet meer stuk! Tijd dus om te gaan slapen en ons voor te bereiden op de wedstrijd van morgen.

Zondag hebben we in de ochtend een aantal metro stations bekeken. Die zijn een attractie en prachtig om te zien. Meer dan 9 miljoen mensen maken hier dagelijks gebruik van het metrosysteem. Daarna zijn we naar het Mausoleum van Lenin gegaan. Daar ligt zijn lichaam en de verhalen gaan dat het een wassen beeld is. Als je er dan langs loopt is het toch ineens vreemd om daar een lichaam te zien dat al meer dan 75 jaar geleden is overleden. In de middag zijn we dus naar de wedstrijd geweest en dat was (vooral voor Ray) helemaal te gek. Dick Advocaat die, zoals we hem kennen, zich heel boos maakte aan de zijlijn en een wedstrijd die uiteindelijk in 1-1 eindigde. En veel belangrijker nog aan deze dag; AZ is landskampioen!

Vandaag zijn we vroeg opgestaan en hebben we de metro genomen richting het Kremlin. We hebben door het Kremlin gelopen en na een tijdje hadden we het koud. We kwamen er gister achter dat we ongeveer in het koudste deel van de wereld zijn. Terwijl het in Nederland lekker rond de 20 graden is, daalt de temperatuur in Moskou tot ongeveer het vriespunt. Met de koude wind erbij is dat erg koud!! Nu nemen we over een paar uur de trein naar Irkutsk. Daar gaan we meer dan 4 dagen over doen en dus zullen we de komende dagen niets van ons laten horen. Het gedeelte naar Lake Baikal is onderdeel van wereldberoemde spoorlijn de ‘Trans Siberië Express’ en wij gaan het gewoon doen. Helemaal te gek, we hopen dat we daar over 4 dagen ook nog zo over denken!

Naaldhakken en puzzelboekjes; St.Petersburg!

Na een paar laatste (emotionele) dagen in Nederland was het afgelopen dinsdag eindelijk zover. Vertrek voor onze grote wereldreis en de eerste bestemming was Londen. In Londen hadden we een overstap op het vliegtuig naar St.Petersburg. Rond 5 uur waren we in het hotel (viel niet mee met die zware rugtas in de Metro) en al snel besloten we iets te eten in het hotel.

Na een warme en onrustige nacht waren we wel toe aan een lekkere warme douche. De hele nacht hebben we het heel warm gehad. Een overblijfsel van het regime in Rusland; stadsverwarming! De verwarming is dus niet te regelen, het is warm of koud. Geen middenweg. We zijn woensdagochtend met een marshrutky naar Petershof gegaan. Dat is een rit in een plaatselijk busje van ongeveer een uur voor maar 50 eurocent. Petershof was het zomerpaleis van Peter de Grote en kan zich meten met het paleis en de tuinen van Versailles. Na dit prachtige paleis zijn we richting de kathedraal van Smolny gegaan. Naast deze Kathedraal heeft Lenin de oktoberrevolutie van 1917 geregisseerd. Helaas werd het al wat minder weer en dus zijn we snel iets gaan eten. Wat betreft de vooroordelen over de russen; alles klopt. We waren al gewaarschuwd maar de russen zijn alles behalve vriendelijk. Ze lopen dwars door je heen en gaan zeker niet aan de kant om nog maar te zwijgen over de vriendelijkheid. Lachen en engels praten is er niet bij hier, maar wij blijven vriendelijk lachen en in het Russisch bedanken. Het lijkt alsof het werkt.

De volgende dag, donderdag, zijn we in de ochtend naar de Nevski Prospect gegaan. Dat is de langste straat van St.Petersburg (ongeveer 5 kilometer lang) en loop dwars door de stad. Alle westerse modemerken hebben hier een winkel en als je daar loopt heb je niet echt het idee dat je in Rusland bent. Als eerste hebben we de Opstandingskerk bezocht, die lijkt op de Basilius Kathedraal in Moskou maar het interieur van dit exemplaar was echt prachtig. De gehele kerk bestaat uit mozaïeken en de restauratiewerkzaamheden heeft meer dan 27 jaar geduurd. In eerste instantie niet bedoeld als een Kathedraal maar als een herdenkingsmonument voor Alexander II. Na wat slenteren over de Nevski Prospect zijn we richting de hermitage gegaan. Vandaag nog niet naar binnen aangezien het mooi weer is. Morgen hebben we alle tijd om naar binnen te gaan. Via het grote plein voor de hermitage zijn we naar Isaac’s Kathedraal gegaan. Om deze Kathedraal te bouwen zijn 24.000 boomstammen in het moeras geslagen en deze Kathedraal heeft een van de grootste koepels in de wereld. Er is meer dan 100 kilo bladgoud gebruikt om de grote koepel te bedekken.

Na een bezoek aan de Petrus en Paulus vestiging hebben we ons nog even kunnen verbazen aan de rare gewoonten van de russen. Zodra de zon schijnt staan (ja staan) de inwoners van St.Petersburg hier te zonnen en nemen ze af en toe een duik in het ijskoude water van de Neva. Naast het staand zonnen zijn er nog twee dingen die erg opvallen hier. De meeste vrouwen lopen hier op naaldhakken en dan niet een hakje van een paar centimeter, nee echt hele hoge naaldhakken. En in de metro zie je vooral vrouwen met een puzzelboekje, heel veel puzzelboekjes! Voor ons tijd om wat te gaan eten. We hebben een leuk tentje gevonden (Café Zoom) en hebben heerlijk gegeten. Met de metro terug naar ons hotel want van al dat lopen waren we toch wel erg moe. Morgen gaan we de hermitage bezoeken en nemen we rond middernacht de trein naar Moskou.